de Moanne

45
de Moanne numer 8 oktober 2004
Pieter miste de koartste wei yn wat hy ‘deze negerij’ neamde, mar by de Blauwe Tent
wie in gruttere ôfslach en sa rieden se by it roekebosk Raerd yn. Links wie it noch drok
op it sportfjild, allinnich Pieter wist te ferdútsen dat dat no kaatseballen wêze moast;
Jitse miende dat rjochts kasteel Drakesteyn lei.
De sfear wie swier okee. Der wie noch alle tiid om op te bouwen, backstage yn te
spyljen en in soundcheck yn de seal te dwaan.
It buske koe oant by de yngong fan kafee De Trijesprong komme. Yn it barke siet al
folk him yn te drinken. De kroechbaas sette alderearst de bril op, om te beloeren wat er
binnenhelle hie. Skrok. Hie er foar sa’n soadsje dy advertinsje yn de Ljouwerter sette
litten? Arjen seach de man ynskatten hoefolle fetsjes him dat dy jûn wol net kostje soe.
‘Ik heb toch wel Arjen-en-de-Bytsjes voor mij?’ Se fûstken, praten Frysk, hy seach no in
tafallerke yn de gleskes fan de kastlein. Ien fan de kinkels oan ’e bar meat mei útset lûd
de lingte fan syn hier. Arjen frege oft der yn ’t foar ôfrekkene wurde koe, net om ’t ien
of ’t oar, gewoan, faaks wienen nei ôfrin beide partijen drok mei har eigen saken, no?
Mar dêr wie gjin sprake fan. En se moasten noch eventsjes wachtsje mei útladen. Earst
de priisútrikking fan it ledekeatsen.
Arjen rûn even werom it krúspunt oer. Links it gemeentehûs, mei bordeske, dat him
wrachtsjes yn ’e fierte oan syn Boalsert tinken die. Oan de oare kant: de tsjerke, op in
terp, foarnaam yn it doarp lizzend. Yn de tsjerkehage en deun tsjin it karakteristike stek
oan wie in keale moadrige tinkstien pleatst. Hy rûn derhinne, it wie in
fersetsmonumint, mei wat nammen fan hja dy’t foelen, en: De kerl fan hjoed is it sied
fan moarn. Foar it gesach fan Raerderhim moai om op út te sjen. Justjes fierder op ’e
buorren kamen de winkels, as earste de lapkeman. Voor Al Uw Complete
Woninginrichting stie der oer de folle breedte fan it etalaazjerút. Fierderop in kapper, in
snypsnaarderij en in twadde kafee, folle lytser en leech.
Rêstich doarp, smûk.
Hy rûn werom nei dêr’t sy it heve litte moasten, herberch De Trijesprong, kontrapunt
fan tsjerke en gemeente.
Fan ynspyljen, soundcheck en de beloofde konsumpsjebonnen kaam neat. Backstage?
Hoe treurich kin it wêze. Achter it poadium rûn in smel, donker trochpaad. It waard
fan it poadium ôfskerme troch plestik dûsgerdinen, fan it tinne soart, mei inkele ringen
oan in polsstok ophongen en dat soarge foar tearen, skreven en gewapper. Nergens in
spegel te bekennen, om mar wat te neamen.
It roppen en razen fan de manlju op de barkrukken koenen se achter it poadium
wurdlik ferstean. Harren ferskining hold de lju yn ’e besnijing, der waard mâl beard, no
it optreden sels noch. Toe dan mar, se mochten alfêst ynstallearje.
Alles moast op it poadium gebeure, achter de gerdinen wie gjin elektrys en fóár wie it in
see fan ljocht. Folume dimme, noch even wachtsje op priis en preemje, hearen
muzikanten.
De skynwerpers op it poadium soargen foar in soad waarmte en fan de frijwat
folrinnende seal kaam de broeierichheid harren ek al temjitte, dat Pieter wie om drank
útstjoerd. Kaam werom foar bûssinten, drank wie net by de deal ynbegrepen, wêrnei
Jitse him weromstjoerde mei it boadskip dat se dan wol sels meibrochte, sterkere
middels brûke soene. Pieter wer yn ’e rige foar de taap – inkele bakfisken lieten him
leaver foargean – en troande it blêd mei fjouwer glêzen bier en ien kola profesjoneel
Trotwaer