HET TWEEDE GEZICHT - Braak, Menno ter

kitsch tot kitsch. Het is dus geen wonder, dat de
Nederlandsche Bioscoopbond in zijn jaarverslag de
Nederlandsche Filmliga na zooveel jaren van miskenning
een goedkeurend klopje op den schouder
geeft, omdat zij „door haar propaganda voor de film-.
kunst bereikt heeft, dat bij een groep van onze bevolking,
die vroeger afkeerig van de film was, belangstelling
voor het filmwezen werd gewekt''! Doet het
ons niet aan als een idylle? Is het geen bewijs, dat de
cineast zelfs door den bioscoopdirecteur is doorzien?
Ja, hij heeft zelfs den stand van het bioscoopbedrijf
aanzienlijk verhoogd; vroeger handelde men in gewone
waar, nu handelt men in contrapunt; de bioscoopdirecteur
heeft dus alle redenen, den cineast dankbaar
te zijn. Daarom is een van de grootste kransen op de
kist van den dooden cineast afkomstig van den treurenden
Bioscoopbond.
Ilc zou dan ook willen voorstellen, den cineast nu maar
spoedig te begraven en den regisseur weer, net als in
1927, regisseur te noemen; alle cineasten, voorzoover
zij niet verdwenen zijn, werden trouwens weer regisseurs,
de inferieure om de aanzienlijke emolumenten, de
betere, omdat zij zich tenslotte toch meer voor den
mensch interesseerden dan voor de absolute film met
dansende Lucifers, die in den beginne voor hen als
het evangelie der zuiverheid gold. Maar laat de begrafenis
een eerlijke zijn! Men bespare ons het verlengde
martelaarschap, de Bach-suggesties over Lubitsch,
de „Welt als Wille and Vorstellung" naar
aanleiding van Mickey Mouse, kortom: het krampachtig
verwringen tot probleem van wat sinds Lang