HET TWEEDE GEZICHT - Braak, Menno ter

gedrenkte eerbied jegens denvijand symboliseert een oprechten
en menschelijk volkomen verantwoorden Stijl.
Het boek van Ernst von Salomon was mij op meer
dan een punt een openbaring.
Voor alles, omdat ik hier aangetroffen heb, wat ik lang
vergeefs heb gezocht en van welks aanwezigheid ik
van to voren toch reeds was overtuigd: de eersterangsopenbaring
van het sentiment, dat op dit oogenblik in
Duitschland triomfeert, nadat het door de theoretici
van het nationaal-socialisme was gekanaliseerd in de
bedding van het vergiftigde kleinburgerlijke moeraswater.
Daarom (kanaliseering verandert het aspect van
den stroom in niet geringe mate !) is de verhouding
van von Salomon, die den „paragraphenmensch" haat
en dus waarschijnlijk ook den Arierparagraphenmensch,
tot dat nationaal-socialisme niet zoo ongecompliceerd,
als men wellicht zou denken. De strijd
van dezen man gold de burgerlijke zelfgenoegzaamheid
van de republiek van Weimar, zijn nationalisme
was in de eerste plaats een negatieve reactie; door het
heele boek loopt, parallel aan de mystische landsknechtenmoraal,
het bittere besef, dat de strijders geen recht
hebben op „Erfolg", dat de strijd gestreden wordt om
den strijd zelf. Rathenau bestreden de landsknechten,
omdat hij een absolute waarde, een abstract menschelijkheidsideaal
naar voren bracht, dat het Duitsche
yolk zou kunnen verzoenen met zijn lot; en verzoening
beteekent voor von Salomon verburgerlijking en
zelfgenoegzaamheid. Hoe deze auteur zich thans voelt
nu de Dude burgerlijkheid vervangen is door de nieu-
149