HET TWEEDE GEZICHT - Braak, Menno ter

vrome kitsch dreigde te triomfeeren, dan zal ik, dat
beloof ik den ds., Erich Wichmann uit zijn graf laten
herrijzen in zijn schrikkelijke realiteit van (zeker voor
fatsoensrenaissancisten) niet altijd even kuische anecdotes!
Voorloopig volsta ik ermee voor ds. van Duyl over
te schrijven de slotwoorden van 's Heiligen evangelie
over de melk, dat mutatis mutandis ook zeer goed
dienst kan doen voor vrijzinnige dominees, die in de
politiek zoeken, wat zij in de kerk niet kunnen
vinden:
„Dit zijn de nieuwe, de goddelooze asketen; de nieuwe,
de goddelooze helden zijn er ook al en reeds zijn
de nieuwe, de goddelooze Heilanden in aantocht, die
wijn in water veranderen, peen, niet in rein water, in
glibberige melk; en bij het Laatste Avondmaal (de
kruisiging vervalt wegens ongesteldheid) van zoo'n
beker met dat klierslijm zullen zeggen: „drinkt, dit is
mijn bloed". Wat dan hun eerste waarachtige waarheid
zal zijn!"
Het spijt mij voor de kiesche ooren van ds., maar dit
waren 's mans eigen woorden; de mogelijkheid bestaat
natuurlijk, ze bij de herdrukken te laten elimineeren,
al zou ook dat op imitatie lijken. In het concentratiekamp
ben ik bovendien bereid, na laat ons
zeggen twintig slagen met den gummistok onder eede
te verklaren, dat de H. Erich zooiets nimmer geschreven
heeft (het staat in De Vqe Bladen van 1927 p. 246)
en dat hij ook nimmer een druppel alcohol heeft gebruikt,
maar nationale melk verkoos boven geimporteerden
wijn.
232