HET TWEEDE GEZICHT - Braak, Menno ter

omdat hij niets uit zichzelf te ontwikkelen heeft. Over
zijn stijl krijscht een schel, protserig licht, met de onaangename
pretentie van naakte schaduwloosheid .. .
Deze twee stijlen symboliseeren oorspronkelijkheid en
epigonisme, symboliseeren ook de verhouding van
den oorspronkelijke en den epigoon tot hun „voorbead".
Spengler heeft zich organisch ontwikkeld uit
Nietzsche; hij heeft dat zelf in zijn Untergang des
Abendlandes ruiterlijk erkend. Deze man zou zonder
Nietzsche ondenkbaar zijn, zijn opvatting van den
mensch als „das erfinderische Raubtier" is het onmiddellijke
vervolg op Nietzsche's Umwertung aller
Werte; zijn gezond pessimisme stamt van Nietzsche's
levensbeaming, die eigenlijk het pessimisme der geestelijke
gezondheid zou kunnen heeten; zijn aristocratische
verachting van den kuddemensch met zijn steden
en zijn civilisatie is gebaseerd op Nietzsche's Genealogic
der Moral. Maar Spengler ziet men uit Nietzsche
opgroeien; men ziet hem, dankbaar voor dien invloed,
verder gaan, zijn richting vinden, afsnijden, wat
onbruikbaar is, voortzetten, wat voor hem, Spengler,
mogelijkheden heeft; men volgt hem naar zijn ondergangsphilosophie
en zijn culturentheorie, men volgt
hem, jaren later, over nog geen honderd bladzijden, van
zin tot zin, nu hij zijn levensleer organisch verder denkt ;
men leeft het proces mee, omdat het in den stiji nog
voortleeft. Deze man kon een beslissenden invloed
ondergaan, zonder afhankelijk en slaafsch te worden,
hij kon, beinvloed, oorspronkelijk blijven . . . En
Vergin? Volgt men hem, van etappe tot etappe? Mijn
hemel, zoo iemand is niet te volgen i Hij behoeft ook niet