HET TWEEDE GEZICHT - Braak, Menno ter

kaarten als tijdelijke ontspanning, maar heb het steeds
beschouwd als bladvulling. Once belangstelling, behoort
allereerst uit te gaan Haar waarden van meer beteettenis,
litteratuur, muzieenz." Waarop dan een geanimeerde
verhandeling volgt over drie sans, dertien nonvaleurs
enz. Deze meneer is heel onmiskenbaar een snob; want
van zijn waardentheorie ben ik zoo vrij geen steek te
gelooven, terwijl ik daarentegen in zijn opperste liefde
voor het bridgespel bijzonder veel vertrouwen heb.
Het criterium van snobisme ligt voor mij toch altijd
nog in een al dan niet opzettelijke vervalsching van
waarden (de bekende „waarden van meer beteekenis"
van den bridge-meneer), het ligt bij de Goethe-herdenkingen
en de van Gogh-processen. Wil de qualificatie
„snobisme" van eenig belang zijn voor een man.
als Huxley, dan moet hij zich aan een dergelijke vervalsching
van waarden schuldig hebben gemaakt.
Daarvan nu heb ik niets gemerkt. Uit alles, wat ik
van Huxley gelezen heb, blijkt mij, dat hij een persoonlijkheid
is, die van a tot z voor zijn waarden kan
instaan. Zelfs blijkt mij dat uit zijn laatsten en inderdaad
niet sterken roman Brave New 'Forld, een satyre
in zoo zuiver Huxleyaanschen geest, dat ik er altijd
nog met pleizier tien Klopopdedeuren voor cadeau geef.
Volgens den heer Houwaard spreekt uit dit boek „gemis
aan houding'', „het is slechts een pose; de onmacht
to be leidt vanzelf tot de comedie van het would be".
En dit, zegt hij, noem ik snobisme. Maar wat de heer
Houwaard niet ziet, is, dat Huxley's „onmacht to be"
een uitvinding van hem, Houwaard, zelf is. De intelligentie
van Huxley, belichaamd in Philip Quarles uit
189