Download PDF - Theater Instituut Nederland

30
Het spanningsveld is invoelbaar. ‘De dans is een kunstvorm met een eigen betekenis.
Het is niet goedkoop en makers moeten zich daar bewust van zijn.’
(Brandsen) Een paradox van de podiumkunsten in het algemeen is, dat de meeste
makers communicatie met het publiek van groot belang vinden, maar dat slechts
weinigen bij het maken bewust rekening houden met de samenstelling van het
publiek of het effect dat de voorstelling op hen zal hebben. Podiumkunstenaars
nemen hun publiek serieus, maar maken wat ze zelf mooi vinden. Choreografen
en artistiek leiders voelen er weinig voor om achter trends – multicultureel, multimedia,
multidisciplinair – aan te gaan lopen in een strijd om een heterogener
publiek. Van een cosmetische benadering zijn uiteindelijk ook geen interessante
voorstellingen te verwachten. Wie kiest voor een ‘ander’ artistiek spectrum, in
welk opzicht dan ook, moet dat uit oprechte overtuiging, nieuwsgierigheid of ervaring
doen. De weinige choreografen in het Nederlandse landschap die er werkelijk
thuis in zijn, gruwen misschien wel het meest van allemaal van doelgroepenopportunisme.
Maar ze zullen ook bestrijden dat hun publieksbereik louter een marketingverdienste
is. Participatie begint bij de kunst zelf.
Eén van de meest interessante én gecompliceerde vragen die zich in de discussies
over het danslandschap van de nabije toekomst aandienen, is dan ook: wat kunnen
de artistieke implicaties zijn van een zoektocht naar een sterkere profilering
van theaterdans in de samenleving? Welke mogelijkheden biedt de autonomie van
de huidige en toekomstige danskunstenaars om zich te verhouden tot de omgeving
waar ze deel van uitmaken, of beter nog: om met twee benen in die samenleving
te staan? Dat zal zich de komende jaren bovenal uitwijzen in de voorstellingspraktijk.
Choreografen en artistiek leiders lichten in het volgende hoofdstuk een
tipje van de sluier op.