Download PDF - Theater Instituut Nederland

48
verwacht. Er is minder ruimte dan wenselijk om de omvang van tournees af te
stemmen op de aard van voorstellingen. De bedrijfsvoering op het scherpst van
de snede van zowel producenten als theaters maakt het al helemaal moeilijk om
speelbeurten bij te stellen als de voorstelling eenmaal af is. Met als gevolg dat
successtories minder lang kunnen spelen dan er publiek is, en dat minder gelukte
voorstellingen toch het land in moeten. ‘Er is te vaak premature dans op de verkeerde
plekken te zien. Dat is slecht voor de dans in het algemeen. Het schrikt
mensen af.’ (Wubbe). Het kan ook leiden tot risicomijding in artistiek experiment
en bij de inzet van jong choreografisch talent. Die kan unificatie van repertoire in
de hand werken.
Ankers voor kwaliteitsoordelen
De kwaliteit van het voorstellingsaanbod wordt ook beïnvloed door selectiemechanismen
van subsidiënten. De danssector mist een helder kader en goede motivatie
voor de – vaak scherpe - keuzes die subsidiënten maken. Er zijn veel loketten:
publiek en particulier; landelijk, gemeentelijk en provinciaal; voor structurele en
indicentele financiering. De verschillende beoordelaars stemmen hun beslissingen
mondjesmaat op elkaar af, en hebben daar door de bestuurlijke inrichting ook
niet altijd mogelijkheden voor. De beoordeling van de individuele kwaliteit van
aanvragers en aanvragen is doorgaans maatgevend, met name bij de fondsen. De
relatie tot het totale landschap van choreografen, gezelschappen en podia is lang
onderbelicht gebleven, waardoor er een ‘optelsom van incidenten’ is ontstaan,
zoals de commissie d’Ancona het formuleerde. In dat licht is de nieuwe, bredere
beleidsmatige taakopvatting van de Raad voor Cultuur een verbetering.
Ook klinken in de danssector signalen dat de artistieke beoordeling door subsidiënten
te autonoom zou zijn: de poortwachters in het veld zelf – artistiek leiders van
werkplaatsen, productiehuizen en gezelschappen – herkennen hun eigen visie op
kwaliteit niet altijd in de keuzes van de subsidiënten, terwijl ze vervolgens wel met
die keuzes aan het werk moeten. Daar bovenop speelt nog de scheiding in verantwoordelijkheden
tussen de verschillende overheidslagen: het rijk ondersteunt
het aanbod, de gemeenten de podia. Die werkt mede in de hand dat er een gat is
tussen datgene wat subsidiënten artistiek belangrijk vinden en wat theaters, de
bemiddelaars tussen aanbieders en publiek, van dans verwachten.
Talent onderweg: instroom en doorstroom
De jonge generatie danskunstenaars krijgt binnen de huidige infrastructuur kansen
om zich te ontwikkelen. Naast mogelijkheden voor beurzen en projectsubsidies,
is er ruimte om kennis en ervaring op te doen bij werkplaatsen, productiehuizen,
of als gastchoreograaf bij een gezelschap. In de praktijk blijkt dat de doorstroming