Download PDF - Theater Instituut Nederland

maximaliseren, of deel uit te kunnen maken van een groter theatraal geheel. Concrete
beroepsperspectieven lijken maar zelden de belangrijkste drijfveer te zijn.
Dansers in opleiding willen dansen, hoe dan ook.
Het kunstvakonderwijs is een fundamentele schakel in het bouwwerk voor talentontwikkeling.
Over de dansacademies wordt gemord in de sector. In de DODinterviews
vindt bijvoorbeeld ruim tweederde dat de infrastructuur voor het leren
dansen en choreograferen niet voldoet. Tot op zekere hoogte is het eigen aan
generaties om te klagen over hiaten in de opvoeding van volgende generaties, die
op andere manieren onderwijs krijgen. Er komt ook meer kritiek van de zijde van
gevestigde gezelschappen, dan van onafhankelijk werkende choreografen en van
artistiek leiders van productiehuizen. Toch klinken in de onderzoeken van Dansplan
20/20 en het DOD nu te veel signalen om te negeren. De onvrede betreft
in essentie weer een gebrek aan aansluiting tussen vraag en aanbod, waarbij de
professionele beroepspraktijk in dit geval de vragende partij is, de academies de
aanbieder en de afstuderende het ‘product’. Ook meer in detail zijn er overeenkomsten
met de mismatch tussen productie en presentatie van voorstellingen: er
zouden te veel opleidingen zijn, de opleidingen zijn te weinig gespecialiseerd en
onderscheiden zich onvoldoende van elkaar, ze zouden te veel studenten afleveren
die bovendien te vaak van middelmatige kwaliteit zijn, en inhoudelijk sluit het
lesprogramma niet genoeg aan bij artistieke ontwikkelingen die in de danspraktijk
plaats vinden. Daarnaast is er een gebrek aan concrete uitwisseling tussen opleiding
en praktijk: opleidingen zoeken meer stageplaatsen, gezelschappen zouden
de ‘werkervaringsplaatsen’ terug willen, en meer betrokken willen zijn bij de koersbepaling
van opleidingen.
Over sommige klachten valt ook in dit geval te twisten. Zo zijn er, net als in de toneel-
en muziekwereld, verschillende visies in omloop over de waarde van grote
aantallen afstuderenden. De één vindt dit een vervuiling van de markt die nodeloos
veel geld kost. Voor de ander zijn grote aantallen kunststudenten inherent
aan de democratisering van het hoger onderwijs en een gezond creatief klimaat,
en kunnen gezelschappen er juist hun voordeel mee doen dat ze veel te kiezen
hebben. Andere klachten zijn beter te objectiveren. Veel gezelschappen trekken rijkelijk
dansers aan uit het buitenland, omdat het technische niveau van de gemiddelde
Nederlandse dansers niet meer voldoet. In de praktijk van ‘multicultureel’
dans(theater), betrekken artistiek leiders hun dansers vaak direct van hiphopscholen,
jongerentheatergroepen en capoeiraklasjes, omdat de academiestudenten
niet de technische en creatieve bagage hebben die zij zoeken. Ook die situatie is
niet ideaal, omdat het veel tijd vraagt voor begeleiding en extra training.
DE NAAKTE WERKELIJKHEID
51