Johannes Marcus – Auteur van het Johannes ... - JesusKing.info

69
(‘hypēretai’) van het Woord”, die Jezus’ evangelie aan het volk “gaven”. Zo, als de secretaris van
Kajafas (‘hypēretēs’), had hij Kajafas’ decreten aan de priesters en het volk gegeven, zoals Paulus
als één van de “‘hypēretai’ van Christus”, later “de decreten” van de apostelen aan de kerken “gaf”.
De beminde leerling wilde anoniem blijven in zijn evanglie, waarschijnlijk omdat hij een
geheime leerling van Jezus was geweest, net als Nicodemus, overste van de Farizeeën, en Jozef van
Arimathea, lid van het Grote Sanhedrin, waren geweest, en omdat Jezus hem de, in het geheim
Christelijke, secretaris van Kajafas en de Tempelraad had willen laten blijven. De verrezen Jezus
had tegen Simon Petrus gezegd: “Als Ik wil dat hij [de beminde leerling] blijft totdat Ik kom, is dat
uw zaak?” De beminde leerling ging Jezus geopende, maar misschien nog bezette graf, niet als
eerste binnen, waarschijnlijk omdat hij Levitisch, d.w.z. ritueel, rein wilde blijven, om naar zijn
werk in de tempel te kunnen gaan. De (ritueel) reine doek waarin Jezus werd begraven
(waarschijnlijk het unieke tempelgewaad, dat door Johannes Marcus thuis was gedragen bij het
Laatste Avondmaal, en daarna in de handen van de tempelbeambten was achtergelaten op de
Olijfberg, en van hen gekocht door Jozef van Arimathea), a) deed de beminde leerling schrijven dat
Jezus was begraven “zoals het bij de Joden gebruikelijk is te begraven”, d.w.z. in een kledingstuk,
b) dwong de beminde leerling het graf binnen te gaan om te zien of de doek die daar lag zijn eigen
kledingstuk was, c) ontstak het geloof van de beminde leerling dat Jezus was verrezen, toen hij het
daar zag liggen, netjes opgerold en bij het hoofdeinde neergelegd, als een priesterkledingstuk, d)
werd door Jezus na zijn verrijzenis aan “de dienaar van de priester” gegeven (Hiëronymus die het
Evangelie van de Hebreeën citeert) (d.w.z. de beminde leerling nam het uit Jezus’ graf), en e) werd
naar Efeze meegenomen door de evangelist Johannes en Maria.
De beminde leerling was een bekende van de hogepriesters, oudsten en schriftgeleerden bij Jezus
kruis (maar niet bekend als een leerling), was anoniem in zijn gedeeltelijk dubbelzinnige en
suggestieve evangelie(s) en was geletterd, maar de apostel Johannes van Zebedeus was een
onbekende van de hogepriesters (hoewel herkend als een leerling), vrijmoedig (outspoken),
ongeletterd, ijverig, onstuimig en eenvoudig. De apostel Johannes moest een water dragende man
volgen om het huis van het Cenakel (en de bovenzaal ervan) in Jeruzalem te vinden, en dit huis was
waarschijnlijk het huis van de beminde leerling. De apostel Johannes werd gedood door de Joden,
maar de evangelist Johannes stapte vredig in zijn graf in Efeze en werd er begraven. De Canon
Muratori zegt dat Johannes de Evangelist een leerling was wiens evangelie moest worden nagezien
door de apostel Andreas en de bisschoppen en overige leerlingen waaronder hij zich bevond.
Johannes de Apostel was niet de Presbyter Johannes van Efeze (Papias), die waarschijnlijk een
definitieve rol had in de totstandkoming van het Vierde Evangelie, maar toch was de Johannes die
het Evangelie in Efeze publiceerde dezelfde als de beminde leerling (Irenaeus). Westcotts vijfde
bewijscirkel, bewerend dat Joh 21,24 het auteurschap toekent aan ‘de apostel die Jezus liefhad’, is
ongeldig, want Joh 21,24 zegt dat het een leerling was. Al zijn andere bewijscirkels kunnen
makkelijk worden toegepast op Johannes Marcus en Maria. Johannes Marcus en Maria zijn een
beter alternatief voor Johannes van Zebedeus dan al de andere voorgestelde kandidaten voor het
auteurschap. Manuscripten tonen aan dat de hoofstukken 1-20 plus het ‘toegevoegde’ hoofdstuk 21
van het Vierde Evangelie waarschijnlijk als een eenheid werden gepubliceerd, en Johannes
(Marcus) de Oudste deed dit waarschijnlijk kort voor zijn dood, zonder openlijk te vertellen dat hij
zelf de beminde leerling was. Hij wilde niet geïdentificeerd worden als de ‘hypēretēs’ die Jezus in
zijn gezicht sloeg ten overstaan van Annas (Joh 18,22), of als de secretaris die schreef dat in het
Sanhedrin “Allen oordeelden dat Hij de doodstraf verdiend had” (Marcus 14,64). Het Evangelie
volgens Marcus slaat door middel van een abrupt einde en een niet-aansluitend toegevoegd
hoofdstuk op een slimme manier de scène bij Jezus’ lege graf over, waarin de beminde leerling zijn
linnen kledingstuk zag liggen, opgerold als een priesterkledingstuk, en daarom geloofde dat Jezus
was verrezen.
© A.A.M. van der Hoeven, 6 juni 2013, Nederland