Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

HET JAAR 10
ANGEL De eerste keer dat 'k er een gedacht van kreeg
wat er ging komen, was in 't begin van 't jaar 10.
Op een gegeven moment, mijn broer en ik
en nog anderen van 't dorp - er was nog mogelijkheid voor werk
in de haciendas in 't noorden - en zo,
wij waren weer een keer op weg om achter werk te schooien.
Maar de voormannen hadden niets.
Tenminste, ze wilden niets voor ons doen.
Don Jesus of Don de andere hadden schrik gekregen van vreemden.
En wij: “JA MAAR, DAT MOETEN WIJ
TOCH NIET PAKKEN, DAT ER WERK IS
MAAR DAT GE ER ONS GEEN WILT GEVEN?”
Het was onze toon die hen niet aanstond
en dat juist daarom was dat Don Jesus of Don de andere
schrik hadden gekregen, van dat er de laatste tijd meer en meer
van hun kloten begonnen te maken.
Het was ons gelukt, daar zaten we op een dag
en 't was tijd om te eten. Alleman raapte hout om vuur te maken.
Om onze torillas te warmen.
't Vast volk had elk 2 stukken brood en koffie.
Ze slokten dat naar binnen.
Ik zeg tegen mijn broer: “MAAR BEZIET DAT,
ZO RAP DAT DIE MANNEN ETEN.”
't Vuur was nog maar juist aan en de voorman komt
dat 't terug tijd is om te werken.
“ALA?! MAAR WE HEBBEN NOG NIET GEGETEN.”
“ DAT KAN MIJ NIET SCHELEN.
GEEN KLOTEN MEE TE MAKEN.
OP UW POTEN EN AAN 'T WERK.”
We wilden niet.
We gingen niet terug aan 't werk voor dat we gegeten hadden.
We stonden daar met een man of 60 in een grote cirkel
en geeneen die bougeerde.
“WEL”, zo zei de die voorman, “ALS 'T ZO ZIT.”
Hij reed met zijn paard tussen ons
49
Los Muertitos