Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

TIZAPAN
Ik had haar gevraagd of dat 't ging. 't Ging, had ze gezegd.
Maar dat het haar broer moest zijn, voor ik wegging,
hij nam mij opzij: “GIJ ZIJT EEN SLECHTE MAN
EN EEN SLECHTE VADER.
GIJ ZORGT IN 'T GEHEEL NIET VOOR MIJN ZUSTER.”
Hij zei dat Esperanza en de kinders honger leden.
Ik werd ongemakkelijk.
Iedere keer dat ik er kwam, ik gaf haar alles wat ik had,
al mijn geld, 20, 30, soms 60 pesos.
“WEET GE DAT DAN NIET, SERAFIN,
ESPERANZA EN UW KINDERS ETEN SOMS SAMEN
MAAR EEN TORTILLA PER DAG.
DE MAIS DEZER DAGEN STAAT 3 PESOS
VOOR EEN KWART KILO.”
Esperanza en mijn kinders die honger hadden
en ze had mij niets gezegd.
“'K MOET HIER AAN GELD OF AAN MAIS GERAKEN.”
'k Ben recht naar sergeant Galego gestapt
vanals ik in het kamp aankwam: “SERGEANT,
IK MOET BONNEN HEBBEN OM MAIS TE GAAN HALEN
AAN DE MOLEN.” Ik loog dat 't voor mij
en een paar compagneros was.
Zegt hij: “GA 'T EERSTE BESTE HUIS BINNEN
MET UW GEWEER EN GE ZULT MAIS HEBBEN.”
Is dat praat van een zapatista?
'k Zei: “ER IS NIETS TER WERELD
DAT VAN MIJ EEN DIEF GAAT MAKEN!”
-“ DAN MOET GE MAAR HONGER HEBBEN.”
ANGEL We waren opgestaan, we hadden koffie gedronken
en sigaretten gerookt voor 't venster,
zij met haar benen opgetrokken, ze zat altijd zo,
een vogel met opgetrokken vleugels,
we hadden zitten lachen met 't gesnater van de eenden.
73
Los Muertitos