Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

Als we aan de ingang van een dorp kwamen,
de mannen begonnen al te lachen en te gnuiven achter uw rug,
“'T IS WEER ZO VER, ZOU ZE ER DEZE KEER ZIJN?” -
“GAAN WE ERVOOR WEDDEN?”
We reden door de hoofdstraat naar het marktplein op,
nog een moment en 't gaat weer gebeuren.
SERAFIN Ze stond er altijd.
ANGEL Ze had haar schoon kleed aan, haar sjaal, haar kleine zwarte
schoenen, haar oorringen, en in haar haar de kammen van haar
grootmoeder.
RAMON We kwamen op 't plein, 't moment dat ze hem zag,
de compagneros lachten nog harder.
't Vuur schoot in haar ogen,
ineens viel lijk alles weg voor haar,
ze kwam met grote trage stappen, alles dat voor haar kwam,
mannen, vrouwen, duwde ze weg, ze ging recht naar Angel,
alles in haar sprak: “IK BEN HIER, ANGEL.”
ANGEL We verloren nooit tijd,
we gingen subiet naar de kamer of de hut,
alles stond klaar, het fruit - 't meest kweeperen - ons maal,
we kwamen binnen, haar kleed vloog op de stoel,
ze deed haar haar los, “KOM UW KLEREN UIT.”
Ik liet 't mij nooit twee keer zeggen, alles vloog uit.
Ik knielde voor haar neer, ik kuste haar hele lijf,
mijn lippen gingen over haar, 'k rook haar vel,
'k streelde haar dijen, 'k likte aan haar geslacht, nat en zacht,
tot ze mijn hoofd vastpakte en dat 'k moest stoppen,
rusten en mijn lippen te laten op die plaats
en dan droeg ik haar in 't bed.
“IK WIL ALTIJD BIJ U ZIJN LIJK DE ZON OVERDAG,
DE MAAN EN DE STERREN 'S NACHTS,
LIJK DE VISSEN EN DE ZEE.”
Soms waren 't weken dat we mekaar niet zagen.
71
Los Muertitos