Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

en 'k hoorde almeteens het gerucht van een enorme troep
paarden.
'k Ga naar buiten kijken aan de hoek en 'k zie ze komen.
Ze waren met dertig, heel in de verte.
't Eerste dat in mijn kop schiet: Kom, Esperanza.
Ze stond zij maar heel flauw op haar benen,
't was zwaar geweest, dat ging zo rap niet.
Het kwam er op neer, we waren tien meter weg van het badhuis
en zij kwamen juist uit de bocht, heel rap,
met hun musketten hoog.
Ik laat mij vallen, 'k had in de grond kunnen kruipen.
“IK BEN DOOD. SUBIET, ZE SCHIETEN MIJ AF.”
Dat duurde en dat duurde. Die hoeven die klopten op de grond.
't Werd minder fel. Ze waren ons voorbijgereden
zonder iets te zeggen. In volle vaart, en rijden, rijden
totdat ze aan de hoek van de grote straat kwamen.
Ze vertraagden en 't klonk:
“VIVA LA SENORA DE GUADELUPE!
VIVA FRANCISCO MADERO!”
Ze stapten van hun paard, met pullen gasoline
recht naar de palacio. Ze goten dat uit.
Het vuur eraan. En WOESJ. Heel de palacio in brand.
RAMON In Elotepec, in Azteca, bij ons in 't dorp, deden ze 't zelfde.
SERAFIN Ik zeg tegen Esperanza: “IS DAT DIE REVOLUTIE?”
Ik moest er niets van hebben. Niemand van de mannen.
De dag erop op de hacienda tegen de voorman,
we klapten natuurlijk anders.
“EN ZIJN ZE GEWEEST?”
“JA.”
“EN MET HOEVEEL WAREN ZE?”
“DAT IS MOEILIJK TE SCHATTEN.
HMMMM. WEL HEEL ZEKER MET DRIEDUIZEND.”
Dat zeiden we hem! En dat ze een kanon meehadden.
“UUY, IS 'T WAAR?” Die geloofde dat.
En dan of ze iets gedaan hadden?
51
Los Muertitos