Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

RAMON “OUIEN VIVE?”
ANGEL Wat deden we? Vooral niets zeggen en stil zijn.
Het konden de anderen zijn. Dat marcheerde dus niet.
RAMON Er werd dan afgesproken: we gaan 't zo doen,
vandaag dragen we onze sombrero op de rug
of op onze kop, ala, in combinatie met de sjaal,
een keer naar voor, naar achter, rond onze arm geknoopt.
ANGEL Dat ging al beter.
RAMON Behalve de keren dat 't niet ging.
Ik kroop nekeer vooruit, dat zal bij San Gregorio geweest zijn.
Ik zie er twee zitten, sombrero op de rug, sjaal naar voor
Het zijn er van ons. Ik ga er naar toe.
De ene roept: “ZIJ GIJ WEL VAN DE ONZEN?
IK HEB IK U NOG NOOIT GEZIEN?
OUIEN VIVE?”
Ik zeg: “ AZTECA.”
ZAS ZAS ZAS. Ze begonnen naar mij te schieten.
Ik kon ontkomen. Ik zweer het u, ik ben vijf steenworpen ver.
Ik zie iemand zitten die doet teken dat 'k moet duiken.
Ik duik en 'k roep : “WAT IS ER?” Zegt hij:
HET STIKT HIER VAN DE ZAPASTITAS NAAST ONS.
ZAS ZAS. Nu was 't mijn toer om te schieten.
Of ik hem heb meegehad, ik heb 't nooit geweten.
ANGEL Ik heb dat ook nooit met mijn eigen ogen gezien,
of ik er nu één had doodgeschoten of niet.
RAMON De enige doden die we zagen, dat waren de onzen.
ANGEL Op grote hopen. En nooit geen tijd om ze te begraven.
RAMON Caramba, we dachten een keer dat we gewonnen hadden.
58
Los Muertitos