Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

Het was dezelfde mengeling van trieste ambetantigheid,
van niets zeggen, lachen dat stilvalt.
Dat was altijd zo, als we wisten dat de troep ging vertrekken.
Wachten op het sein dat we gingen weggaan.
We vertrokken.
“KAN HET ZIJN DAT DE BASIS HIER BLIJFT?”
-” DAT WEET ALLEEN DE KOLONEL, MI AMOR.
IK DENK HET NIET. ER IS TE WEINIG WATER HIER.”
“IK MOET HIER NIET WACHTEN?”
-”NEE.”
“ADIOS. MI AMOR.”
RAMON “VAMONOS!”
ANGEL “We reden weg.”
SERAFIN Tizapan, 3 dagen en 3 nachten,
't was afgrijselijk, 't schieten, de bommen, 't hield niet op,
TACA TACA TACA.
We chargeerden en chargeerden, eindeloos veel keren,
we werden altijd maar teruggeslagen. ‘t Was geen doen,
we smoorden nu toch een sigaar.
De kolonel zei het ook: “Zapata heeft het onderschat.”
Daar waren wij vet mee.
Zoveel doden, niet te tellen.
Bloedige lijken - als 't van bommen was.
Van de Mauserkogels waren 't propere gaatjes
in uw lijf, in uw hoofd.
WIE IS ER DOOD?
- JUAN, ‘T IS JUAN, HIJ HEEFT HET ZITTEN.
JUAN TOCH NIET?
Ge hebt daarmee gekaart de vorige nacht.
Tussen de charges door, was 't heel de tijd
van die en die zijn dood.
AY, ZE HEBBEN MARTINEZ AAN STUKKEN GESCHOTEN.
En of ik wist dat ze Nicanor en Redondo hadden geschoten?
Ricanor die mij de week ervoor zijn geld had getoond,
hij was aan 't sparen voor een sombrero met zilver op,
74
Los Muertitos