Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

‘k Had wat bonen gezet in de heuvels rond 't dorp.
Ik kon niet werken, 't was veel te riskant.
Constant, ze hielden u tegen: “KOM BIJ ONS, HOMBRE.
WIJ ZIJN VAN DIENE OF DIENE CHEF OF KOLONEL.”
Altijd muy guerrero, held nummer één.
En ZAS als ge zei dat ge niet wou.
Ik overdrijf.
De paar keren dat ze me tegenhielden lieten ze mij gaan.
Door mijn triestige kop en mijn postuur, zeker.
Nekeer, ik was op weg met mijn tortillas en mijn kalebas.
Ik ga op 't pad en Zotte Pépé komt naar mij: “HEY HEY HEY.”
Ik zeg: “WAT IS 'T ER SCHEEF?”
“ M...M...MOET GE NU WAT WETEN?
ZAPATA ZIT AAN DE GROTE BARRANCA.”
Pépé heeft ze niet alle 5, maar lijk hij mij dat vertelde,
hij kon dat niet uitgevonden hebben. Ik gaan kijken.
Er lagen daar overal mannen te slapen, hier een daar een vuurke,
en aan 't huizeken waar hij zat stonden twee wachten.
Niet binnen te geraken.
Ik bleef op afstand - ze keken nogal vies -
maar toch dat ik kon binnenkijken.
Hij zat daar met zijn generale staf.
“WAT HEBT GE DAAR MEE, AMIGO?”
Hij komt in de deur staan.
Heeft hij het tegen mij?
Hij doet teken naar mij: Ja, gij.
“NIETS, SENOR”, zeg ik, “JUIST MIJN TORTILLAS.”
'k Moest binnenkomen van hem.
Hij was heel groot en heel mager, met een grote moustache,
en op zijn ooglid - ze hebben dat later geopereerd -
maar toen had hij hier een vergroeiing.
't Eerste dat mij opviel was dat hij een heel hoge stem had,
lijk van een vrouw.
Ge kunt dat bijna niet geloven, hij was een charro,
hij ving monsters van stieren met zijn lasso,
maar in zijn stem, in zijn verschijning, had hij iets zacht.
54
Los Muertitos