Los Muertitos / Onze Lieve Doden - Arne Sierens

'T IS HIER OP HET EINDE VAN 'T STRAATJE.
- GRACIAS, SENOR, NOG GOED DAT GE 'T ONS TOONT,
WE HADDEN 'T ZEKER ZELF NIET GEVONDEN UW HUIS.
KOMT IN ORDE. GASOLINE EN WOESJ.
'T ZAL HEEL GOED BRANDEN.
Pauze.
Esperanza was aan 't roepen: SERAFIN, DOE 'T VUUR UIT!
WAT STAAT GE DAAR?
WAAROM BLUST GE ONS HUIS NIET?
- IK WEET NIET, HET IS LIJK IK GEEN GOESTING HEB.
VOOR NIETS MEER.
't Enige dat er was, was de hitte van de vlammen op mijn gezicht.
Ik ging er bijna naartoe gaan en erin stappen, dat zweer ik u.
Ik was ertoe in staat geweest, maar 'k hoorde schieten,
'k heb de kinders opgepakt en iets gemummeld van:
LAAT 'T MAAR AL AFBRANDEN.
Er bleef ook niets van over.
ANGEL Licht. Donker. Alles. Niets; Warm. Koud.
Maar dan heel ver uiteen. Zo was 't.
RAMON Constant.
ANGEL Ge zat daar dan dagen in een hutje, stro op de grond.
't Was niets, maar mmm, 't was goed. We hadden 't warm,
we zaten droog, we zaten uit de wind.
RAMON 't Hoogste geluk.
ANGEL Stel u voor en dan in ene keer RANG, volledig 't andere.
Om vier uur 's nachts, TACA TACA TACA BIOE BIOE.
Ge wordt aangevallen.
RAMON Ge sukkelt op uw blote voeten naar buiten.
ANGEL Lopen dat ge kunt.
62
Los Muertitos