15 - Loetje

Vol- en leeglopende contacten
’Jaja, altijd maar weer zuipen op kosten van de baas, ik ken ze,
die reclamelui.’’
De oude Loetje op z’n best, want hij schalde zijn mening altijd
door de zaak. Even niet, zoals ik gewend was, van: ‘’shhhh, heb
je dat en dat al gehoord’’ aan de bar. Loetje vindt wat en hij
zegt dat. Geen reclameman doet dan hem na.
Die kwam ik geregeld tegen, aan de bar, het reclamevolk.
Heerlijk volk, ik ben er een paar decennia mee opgetrokken, als
vakbladjournalist van Adformatie. Dat café, ik moest er verplicht
naartoe, verschillende avonden per week. Niet vanwege een
of andere verslaving. Maar om mijn werk goed te kunnen doen.
Echt waar.
Al vroeg had ik geleerd: nieuws dat per telex, persbericht of per
post arriveert, ligt tegelijkertijd ook bij de concurrent.
En is daarom vaak wat minder interessant. Je moet het nieuws
HALEN. Want dan is het alleen voor jou en voor niemand
anders. En dat halen, dat deed ik bij Loetje. Wat een ellende,
voor je werk naar een café, een gezellig café ook nog.
En, inderdaad, de rekening aan het eind van een lange avond
bij je baas deponeren, ach wat vervelend allemaal. En dan
moest je nog gedwongen biefstuk en patat eten ook, met salade
voor de vitamientjes. Ook dat nog.
Maar niet heus.
101
Loet werd zo een deel van mijn leven. Ik was als journalist goed
opgevoed, strak in de leer. Je bronnen mochten nooit je
vrienden worden. Hoogstens goede relaties. Want als je een
keer iets rots over ze hoorde, dan was het lastig publiceren.
Maar bij Loetje werd dat principe wel op de proef gesteld. Je
werd er snel intiem met mensen. Daar zorgde het rokerige,
vaak wat broeierige sfeertje wel voor. Je contacten liepen al
snel leeg aan de bar, nadat ze eerst vol waren gelopen. Een
proces waaraan ik maar al te graag bijdroeg. Al kostte dat een
- aftrekbaar - centje of wat. Maar erin luizen, dat deed je ze
niet aan bij Loetje. Het was altijd off-the-record, mits... mits
het naar buiten kon. Ik moest er ook niet aan denken: grote
skoep in Adformatie, eenmalig, en dan Loetje niet meer in
mogen. Als onbetrouwbare journalistenhond de deur gewezen
worden door die reus van een baas, ter verdediging van de
stamgasten. Nee, dat risico wilde ik niet lopen.
Café Loetje. Ik ben er een betere journalist geworden en heb
veel reclamelieden en vele andere stamgasten er veel beter
leren kennen. De mensen achter het smoel in het blad. En het
bier smaakte altijd weer best. Net als de biefstukken.
Ik kijk dankbaar terug op al die jaren, die heel vele jaren.
Thanks everybody aan en achter de bar!
Michael van Os