15 - Loetje

de eerste keer dat ik boven bij de familie Klinkhamer kwam met
een delegatie van PMS-ers om hem enigszins te troosten met
een bosje bloemen.
Kunnen jullie je dat voorstellen, Loetje met een bosje bloemen.
Een zeer lullig gezicht!
Hij verzorgde die party’s bij PMS, volkomen belangeloos
natuurlijk en meer uit nieuwsgierigheid, want hij had namelijk
nog nooit een reclamebureau van binnen gezien en die borrels
wilde hij wel eens meemaken. En zo maakte hij kennis met onze
klanten die ook op de party’s aanwezig waren.
95
Erger kon niet, want Loetje permitteerde zich nogal opmerkelijke
uitspraken. Met als merkwaardig gevolg dat onze de klanten
ook wel eens bij Loet wilden eten. En als je dan na afloop van
de lunch om koffie vroeg brak de pleuris pas echt uit. Koffie?
Dat was even erg als vloeken in de kerk waarbij hij zonder
aanzien des persoon ook je klant nog begon uit te schelden
om vervolgens tegen me te zeggen: “ wil je die zeikerd (op z’n
Amsterdams dan natuurlijk), voortaan niet meer meenemen.”
Je geneerde je dood in het begin, maar eenmaal buiten vonden
de klanten het prachtig en namen zich vastbesloten voor om
hier nog een keer te gaan lunchen en dan wel wat langer.
Volgens mij vormden dit gedrag de basis voor het succes van
Loet, waaraan andere kroegen die wij in die tijd regelmatig
frequenteerden, zoals Oosterling, Hoppe, Sneuvel bij Heuvel
of het Aas van Bokalen gewoonweg niet konden tippen. De
komst van Peter die met z’n lachje en zijn bescheidenheid in
het begin volgens ons erg moest wennen, was een welkome
aanwinst in de kroeg zodat je ook eens op een normale
manier iets kon bestellen.
Om Loet te jennen (niet doen, levensgevaarlijk!) vroegen wij
een keer of ie ook een schaaltje pinda’s had. Nee, natuurlijk