15 - Loetje

Stokje doorgeven: mooi makkelijk
Wie als ouwe getrouwe Loetje-bezoeker overmand wordt door
zoete mijmeringen en met bevriende stamgasten aan de toog
herinneringen ophaalt aan vroeger tijden, vervalt al gauw in
herhalingen. 30 Jaar alweer, een heel tijdperk dat voornamelijk
wordt gekenmerkt door de tirannie van de naamgever. En wie
de stormachtige ontwikkeling van het jubilerende café van
nabij heeft kunnen volgen, zal redelijkerwijs ook zelf die
eerbiedwaardige leeftijd hebben bereikt, waarop herinneringen
vervagen en jongere cafébezoekers je gaan mijden omdat de
verhalen weinig nieuws bevatten, zo niet als sterk overdreven
overkomen. Zo zal het ook deze korte terugblik vergaan.
Wordt men vandaag de dag bij het binnentreden tamelijk
gastvrij, zij het met verholen onverschilligheid en zelfs met een
licht dédain, ontvangen, vroeger onder de heerschappij van de
“oude Loet” was dat wel even anders. Dan was ’t oppassen
geblazen. De vaste Loetje - bezoeker, door ervaring wijs
geworden, sloop zo ongemerkt als maar mogelijk was het
lokaal binnen, als betrof het een tempel die eerbiedig en slechts
op kousenvoeten betreden mocht worden. Vooral niet
opvallen door aanwezigheid, luidde het devies. Schielijk zocht
men een veilig plaatsje achter de brede rug van een vooruitgeschoven
post, liefst nog achter een gordijn of anders achter de
98
ruime koffiezetmachine, die luid protesterend en snorkelend
de aandacht afleidde. Want wee je gebeente als de grote man
op de ruime sandalen, die vanachter zijn werkblad de bezoekers
met luide beledigingen bejegende en ze het liefst stante
pede de tent uitjoeg, je in de gaten kreeg. Het drinkvolk
onderging zijn gebrul en getier gelaten, zo was het en zo is het
lang gebleven. En o wonder, het kleine groepje melaatsen van
het eerste uur groeide aan tot een heel leger van uitgestotenen,
die hijgend hongerden naar nóg meer gekaffer en onheuse
behandeling. Ruim 10 jaar geleden vond-ie het mooi geweest.
Met Jaap en Peter keerde de beschaving terug. Loet gaf het
stokje door aan de volgende generatie. Lekker makkelijk, want
ons is dat niet gegeven. Wij moeten door, de ouwe getrouwen.
Wij zitten vast aan onze sterke verhalen, waar de jongeren
een beetje moe van worden omdat ze nogal onwaarschijnlijk
overkomen. Maar wij ouwe getrouwen weten ook: het is écht
zo gebeurd!
Henk Vermeulen