15 - Loetje

“Hangjassen”
Toen ik, ongeveer dertig jaar geleden voor het eerst bij café
Loetje kwam, was het een van de vele gewone buurtkroegen.
In de jaren zeventig overgenomen door ene Loetje, afkomstig
uit het slagersgeslacht Klinkhamer. Met drie grote biljarts, waar
fanatiek op werd gespeeld door de buurtbewoners. En toen
werd het langzamerhand ontdekt door de nieuwe “hippe”
wereld van de reclame, die zich in steeds grotere getale in de
buurt vestigden en geleidelijk ontstond daarmee het meest
gemêleerde café van Amsterdam en misschien zelfs wel van
Nederland. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
In het begin kon je er uitsluitend een gehaktbal met brood
krijgen - bij de gratie Gods (of Loetje zelf ?) – maar de oude
slagersharten van Loetje en Dirk gingen meteen harder slaan
en zorgden voor een revolutie op eetgebied: “de biefstuk van
Loetje”, die er snel voor zorgde dat er tussen de middag steeds
meer van dat lawaaierige reclamevolk zat. En toch mengde
zich dat wonderwel goed met de nog steeds ruim aanwezige
buurtbewoners. Die er vooral kwamen om hun biertje te
drinken, biljart te spelen en een kaartje te leggen. Wat ook
Loetje zelf graag deed en vandaar dat hij, vanaf een uur of
twee ’s middags, dat lastige reclamevolk wel weer eens kwijt
wilde. Dat deed hij simpel maar doeltreffend. Na de kreet:
68
“Luie hangjassen, moet er niet gewerkt worden?” liep het
inderdaad meestal vrij snel leeg en had hij met zijn oude
maatjes weer het rijk alleen.
In de jaren daarna werd het steeds meer een instituut. Een
soort opvangcentrale annex bedevaartplaats voor de reclamewereld.
Waar je misschien ook wel – om erbij te horen – naar
toe ging om liefderijk uitgefoeterd en beledigd te worden door
Loetje zelf. Want dat was zijn handelsmerk geworden. Wat
hadden wij vaak een lacherig soort medelijden met nieuwe
types waar hij quasi beleefd en vriendelijk tegen was! Die
hoorden er dus niet bij. Ze waren meestal snel weer weg en je
zag ze ook nooit meer terug. De échte masochisten bleven
vanzelf over.
Fantastische jaren hebben wij er gehad. Samen met Loetje en
vervolgens met Jaap en Peter. En nu komt dus alweer de derde
generatie met Marcel, die langzamerhand ook steeds meer op
een echte Klinkhamer begint te lijken. Maar, ze worden wel
“soft” daar bij Loetje. Een beetje eng zelfs, want beledigen en
schofferen is er niet echt meer bij als Loetje zelf er niet is, maar
gelukkig komt hij regelmatig nog even langs om zijn oude
klanten alsnog te voorzien van het echte “Loetje - gevoel”.