15 - Loetje

Wat maakt loetje zo apart?
- Zijn het de biertjes die je drinkt nog voor dat je aan tafel kunt?
- Of is het de barman met zijn open overhemd?
- Is het de wachtlijst waar niemand voorrang op krijgt?
- De gastvrijheid?
- Het altijd vriendelijke personeel?
- De huiselijke sfeer?
- Of toch het overheerlijke biefstuk?
Misschien is het wel een combinatie van meerdere factoren,
maar één ding weet ik zeker,
in al die keren dat ik bij jullie ben geweest,
Is het nog nooit tegengevallen.
Gefeliciteerd met deze mijlpaal en tot snel,
Fleur & Jesse
56
“950 Kilometer für ein Steak”
Geboren en getogen in Duitsland verhuisde ik eind 1996 met
mijn Nederlandse man naar Amsterdam. Voor mij was het
liefde op het eerste gezicht – en dan heb ik het niet alleen over
mijn man maar ook over deze stad waarin ik sindsdien leef en
die ik mijn thuis mag noemen. De eerste jaren had ik een baan
bij een Amerikaans bedrijf, mijn werk bracht mij overal in
Europa en Amerika, ik was veel op reis. Na een lange werkdag
of terug van een zakenreis genoten wij van de mogelijkheden
die Amsterdam te bieden heeft aan restaurants, bars en café’s.
Gek genoeg kwamen wij nooit bij Loetje, ondanks het feit dat
ik het café elke ochtend en elke namiddag op weg naar of van
kantoor passeerde. Massa’s mensen elke avond in de serre
waren een zekere indicatie voor de kwaliteit van wat er te
nuttigen viel, maar ja, op de een of andere manier kwam het
er nooit van om een keer binnen te stappen.
Meer dan een jaar later, inmiddels schreven wij het jaar 1998,
zat ik voor mijn werk in Oostenrijk. De 10-daagse zakenreis
bracht me op een gegeven moment naar Salzburg waar ik het
weekend in één van die typische hotelletjes doorbracht. Op het
nieuws beelden van Nederland met mooi weer en volop zon,
ik zat in Salzburg en het regende al dagen pijpenstelen. Tijd
genoeg om alle plaatselijke kranten door te nemen waaronder