15 - Loetje

Wat je ver haalt
Stamgasten zijn we niet. We komen er niet vaak, we kennen er
bijna niemand en vrijwel niemand daar kent ons. We kunnen
niet meepraten over het roemrijke verleden of over het wel en
wee van vaste bezoekers en we beschikken dus niet over
smeuïge anekdotes of sterke verhalen. We hebben zelfs nog
nooit de eer en het genoegen gehad door Loetje persoonlijk te
worden beledigd. Terloops binnenvallen omdat we toevallig
langsliepen gaat niet omdat we daarvoor te ver weg wonen.
Eigenlijk horen we er helemaal niet thuis. Niet in Café Loetje
en niet in dit boek. Als er al over ons wordt gesproken, worden
we niet bij naam genoemd maar aangeduid met een verwijzing
naar de stad waar wij ooit woonden. En dat verklaart dan ook
gelijk alles. Wij zijn ‘de Rotterdammers’.
In de beleving van de meeste Amsterdammers bevindt alles
dat het leven de moeite waard maakt zich binnen een straal van
drie kilometer rond het Museumplein. Rotterdammers weten
echter dat wat je ver haalt soms heel erg lekker is. Wij vinden
dus altijd wel een aanleiding voor een bezoek aan Café Loetje.
Zo niet, dan verzinnen we wel een reden. Als Kirsty roept dat
ze trek heeft in biefstuk, dan weten we allemaal waar die
gegeten gaat worden. Kirsty weigert namelijk categorisch om
rood vlees te eten. Behalve als het gaat om een biefstuk bij
74
Café Loetje. En Bas en Myrte vragen al jarenlang iedere school-
vakantie steevast of we niet weer eens bij ‘Loetje’ langs kunnen.
Terwijl die twee toch nog niet ècht de leeftijd hebben bereikt
waarop barbezoek een vaste gewoonte is. (Ze zijn 12 en 13, let
in dit verband ook op het routineuze weglaten van de aanduiding
‘Café’). Wel heel goed voor hun ontwikkeling trouwens.
Met veel enthousiasme bezigt dit voorlijke duo sinds jaren een
van Jaap overgenomen oer Amsterdamse uitdrukking: ‘Krijg
de Beerus’. Wat het betekende wisten ze niet. Jaap evenmin,
bleek bij navraag. Maar het is wel een krachtterm die al zes
jaar lang veel ontzag inboezemt op schoolpleinen en in gym-
zalen van tenminste minstens vier dorpen en één ingeslapen
provinciestad.
Dat het achteloos vermelden van een bezoek aan genoemd
café in uiteenlopende gezelschappen statusverhogend kan
werken, was ons al vaker opgevallen. Vooral bij mensen uit de
reclamewereld maar ook bij fans van diverse artiesten van
vaderlandse bodem. Mensen uit de eerste categorie reageren
meestal enigszins gegeneerd als ze merken dat we wel eens in
Café Loetje komen. Mogelijk uit vrees dat hun reputatie schade
zal ondervinden van het feit dat wij hen daar niet aantroffen
omdat dit de indruk zou kunnen wekken dat zij wellicht toch