15 - Loetje

Die goeie oude tijd - 3 maart 1983
Ik werkte bij het reclame bureau FCB en de directie daarvan
besloot op zekere dag een eigen reclamebureau te beginnen,
Akkerman Meijer van Varik werd het. En ik ging mee. Vierentwintig
jaar geleden om precies te zijn. Nadat de garages in
Ouderkerk aan de Amstel alras te klein bleken te zijn voor het
snel groeiende bureau, betrokken wij in de Paulus Potterstraat
een nieuw kantoor alwaar het ons flink voor de wind zou gaan.
Het was echter zo druk dat van lunchen buiten de deur
nauwelijks sprake kon zijn. En àls we dan eens gingen lunchen,
kwamen we altijd bij De Brasserie of zo terecht. En daar zat je
niet rustig tussen al dat reclamevolk dat aan je tafel kwam
staan om ons slijmerig te complimenteren met onze bliksemstart.
Ik zal nooit vergeten dat Guus Kok en ik de hectiek eens wilden
ontlopen en besloten om naar de Albert Cuyp te gaan. Bij de
Kerk aangekomen zagen we een café en liepen naar binnen
om hier dan maar een biertje of zo te pakken. Binnengekomen
puilden onze ogen bijkans uit hun kassen. Pietje Raak was erg,
maar dit was nog vele malen erger. Van die morsige kleedjes
op de tafeltjes, truttige lampjes aan de muur met stekkers uit
de 2e Wereldoorlog en de buren als vaste stamgasten, bleek
later. Twee of drie biljarts met steevast een bezetting biljart-
93
spelers waarvan Loet altijd deel uitmaakte, aan de muur rechts,
een keur aan biljartkeus waar niemand er ooit een van
gebruikte. Natuurlijk was daar ook de ranglijst met de beste
biljarters van de kroeg. Echte mannen wisten de weg en liepen
regelrecht naar de telefoonkast onder de trap waar schijnbaar
de echte mannenkeus stonden. Vol verbazing bestelden wij
nog een biertje en informeerden heel voorzichtig of er iets te
eten was.
De broer van Loetje, die andere Klinkhamer, vroeg aan zijn
schoonzuster wat er nog boven in de koelkast lag. Nou, 3
spiegeleieren en 3 witte boterhammen was nog wel mogelijk.
Met veel tegenzin begaven zij zich uiteindelijk naar boven om
onze spiegeleieren te bereiden. Toen wij na een uur of wat om
de rekening vroegen kwamen wij tot de ontdekking dat deze
drie spiegeleieren, JA ECHT WAAR, 3 gulden kosten. In 1984
vertrok ik naar het reclamebureau PMS in de Frans van
Mierisstraat op loopafstand van Loetje. En aangezien ik van
thuis nooit zo’n plastic bakje met boterhammen meekreeg,
zoals zoveel van mijn collega’s, werd Loet al heel snel onze
lunchroom. “Mies, ik ga bij Loetje lunchen” werd dan ook het
gevleugelde gezegde tegen onze receptioniste, die dan niet
echt meer op onze terugkomst rekende.