DP december 2002 - Chiro

POLS EERSTE CONTAINER
Op een koude morgen, toen Pol
opstond en in de bijtende
vrieskou – die hem toch een
warm gevoel vanbinnen bezorgde – een
ochtendwandeling maakte tussen zijn
containers, voelde hij ineens een kriebel
in zijn hoofd. Het was een gek idee
dat opdook toen hij uitgleed over een
gladde plek tussen twee containers en
pardoes belandde tussen de ‘dingen
waar je kan op schrijven’. Net op dat
moment zag hij Mon, de postbode, die
vrolijk naar hem zwaaide, terwijl hij
een klein, plat pakje bij de overburen
in de brievenbus keilde.
Pol wist wat hij wou: een verrassingsfeestje
op het containerpark, met
overal lichtjes en lekker eten en
warme wijn, en chocomelk voor de
kindjes.
Natuurlijk was iedereen uitgenodigd,
maar hoe kon Pol alle mensen van het
dorp ook echt laten weten, dat ze welkom
waren? Hij zat midden in een
container vol dingen waar je op kon
schrijven, maar Pol wilde toch graag
een iets opvallender uitnodiging. Hij
dacht na en zag in zijn hoofd de postbode
weer dat kleine, platte pakje in
de brievenbus stoppen.
“Ja!” riep hij. “Geweldig, dat is het!”
Pol ging meteen aan de slag, en in geen
tijd had hij een heel vrachtje kleine,
platte voorwerpen bij elkaar verzameld:
deksels van chocopotten die je
breed lachend aankeken, grappige
ronde doosjes met een mooie koe erop,
sigarenkistjes, kleine blikjes,… Hij
stopte ze samen in een ton en schreef
erbij: ‘dingen die perfect in een brievenbus
passen’.
26 DUBBELPUNT • December 2002
Daarna liep Pol terug naar de container
met ‘dingen om op te schrijven’.
Hij haalde er een hele hoop
mooi papier uit, maar net
toen hij zijn pen uit zijn
broekzak opdiepte en de
uitnodigingstekst wou
beginnen neerpennen,
besefte hij dat hij
wel heel veel werk zou hebben
om al die brieven te
schrijven. En eigenlijk was
Pol ook niet zo trots op
zijn handschrift, dat nog
niets veranderd was sinds
het zesde leerjaar. Hij herinnerde
zich nog heel goed hoe meester
Janssens steevast een vergrootglas
bovenhaalde toen hij Pols gekriebel
onder ogen kreeg, om vervolgens een
morrend gemompel te laten horen. Pol
voelde zich nog altijd wat ongemakkelijk
als hij eraan terugdacht.
Maar Pol zou natuurlijk Pol niet zijn,
als hij ook hier niet snel een handige
oplossing uit zijn mouw zou schudden.
Hij kon dan wel niet zo mooi schrijven,
in de derde kleuterklas was hij een kei
in stempelen, en dàt was hij zeker ook
nog niet vergeten!
In de container ‘dingen die wegvliegen
als je er niks bovenop legt’ vond Pol
een prachtig stuk piepschuim, waar
hij vlijtig en handig een tekst begon
uit te snijden. Dat was wel even een
karweitje, maar eens hij daarmee
klaar was, kon hij vliegensvlug uitnodigingen
voor het hele dorp drukken.
Daarna voorzag hij elke uitnodiging
nog van een extra verrassing uit de
nieuwe sorteerfractie die hij zonet in
het leven geroepen had.
De volgende morgen waren de mensen
van het dorp blij verrast toen ze dit
in hun brievenbus vonden:
Die zondag was het
gezellig druk in het containerpark.
Pol zei iedereen vriendelijk
goeiedag en bepaalde op basis van wat
de mensen meegebracht hadden aan
welke tafel ze moesten zitten: een
oud vrouwtje met een kapotte paraplu
mocht plaatsnemen aan de tafel
met het bordje ‘dingen waar je op kan
leunen’, en kleine Tom – met zijn
fietsbel die alleen nog maar “grr grr”
deed – mocht aan de tafel met de
blinkende dingen gaan zitten.
Pol vergastte zijn dorpsgenoten op
een lekker etentje, waar ze van bleven
eten tot het op was, en hij was echt
gelukkig toen burgemeester Edouard -
zijn beste vriend Leopold- in zijn
speech nog eens bedankte voor het
goede werk dat hij leverde en vervolgens
de Vlaamse containerkermis officieel
voor geopend verklaarde.
Speciaal voor deze gelegenheid had Pol
de categorieën in zijn containerpark
nog eens allemaal door elkaar gehaald.
Bij de container ‘dingen om mee te
schuiven’, die vlak naast de gladde