De eenvoud van Gandhi en Jezus Jonas - Jonas Slaats

Vasten
wie met andere woorden nooit de moeite doet om zich
werkelijk te verplaatsen in het leven van de
noodlijdenden, zal mijns inziens nooit vanuit een
oprechte solidariteit en naastenliefde kunnen handelen.
Vasten is proberen te tonen dat men solidair wil zijn en
vasten is proberen in te zien wat de arme meemaakt.
Men kan dus grote bedenkingen hebben bij mensen die
met woorden beweren te weten wat armen doormaken
en die beweren heel veel voor de noodlijdenden te
willen doen, als die personen in praktijk nooit hebben
geleerd om iets op te geven en als zij in werkelijkheid
nooit iets doen om de anderen te kunnen begrijpen.
Hier wordt dus de waarde van de naastenliefde van een
christen in vraag gesteld. Want wat is de waarde van de
naastenliefde van iemand die zelfgave nooit heeft
'geoefend', die ego-afbraak nooit in praktijk heeft
gebracht en die nooit eens heeft getest hoe het zou zijn
om het met minder te moeten doen. Dat is de
naastenliefde van iemand die niet weet of hij al bij al
wel in staat zou zijn om iets van zichzelf op te geven als
dat een ander zou helpen.
In alle eerlijkheid kan ik dan ook niet om die ene
bepaalde conclusie heen: vasten lijkt me een essentieel
onderdeel van het christen zijn.
Net zoals Gandhi zijn eigen hindoegemeenschap op het
matje riep omwille van spirituele misstappen of
denkfouten (zoals de uitwas van 'onaanraakbaarheid'),
lijkt het me dus goed dat ik op dit punt ook mijn eigen
geloofsgemeenschap even aan de oren trek. En dat doe
ik met de woorden van een jezuïet en bevrijdingstheoloog
uit Sri Lanka, Aloysius Pieris:
138