Buiten de Orde 2010 winter

BUITEN de ORDE Winter 2010-2011
MT: Voor zover ik uit verhalen van mijn vrienden weet en van wat
ik heb geleerd, viel het ontstaan van het anarchisme in Indonesië
samen met de opkomst van de punkmuziek rond 1998. In die tijd
was anarchie synoniem met punk en enkele mensen in die groepen
begonnen dieper te spitten in de anarchistische ideologie en
waarden. Sedert die tijd begon men onder individuen of collectieven
in de punk- en hardcorescene in toenemende mate anarchistische
propaganda te voeren, later ook in een breder scala
van groepen zoals activisten, studenten en arbeiders, waardoor
die een groter publiek met een andere achtergrond kregen.
Met de uitbreiding van de anarchistische propaganda begonnen
er veel discussies over dat onderwerp plaats te vinden en over
de anarchie begon men debatten te voeren, analyses te maken
en diepgaandere kritiek uit te oefenen (en dit proces gaat verder
tot vandaag, nu met een grotere arena en met andere analyses).
De volgende stap was de anarchie in praktijk te brengen, bijvoorbeeld
door collectieven te vormen met anarchistische principes
en waarden (gedecentraliseerd, niet-hiërarchisch en op basis
van consensus). Ondanks de vele problemen waarmee deze collectieven
te maken kregen, kunnen collectieve modellen als deze
worden beschouwd als een tegenwicht van de partijmodellen die
(zowel in de politieke als niet-politieke sfeer) altijd proberen te
overheersen door hun hiërarchische, centralistische en autoritaire
structuurvormen.
[...]
Anarchie in Indonesië
Dit interview werd afgelopen jaar in het Duits gepubliceerd in
het boek Von Jakarta bis Johannesburg – Anarchismus
weltweit van Sebastian Kalica en Gabriel Kuhn. Het artikel
is ook te vinden in het Engels op de weblog Hidup Biasa
(= het dagelijkse leven) 1 . Dat is een Engelstalig netwerk, dat
uitvoerig bericht over anarchistische en regionale verzetsbewegingen
tegen allerlei schandalen op het gebied van kapitalistische
knevelarij en aantasting van het milieu en bevolkingsminderheden.
Omdat juist op dit punt ‘traditioneel links’ de zaken op
hun beloop laten is de anarchistische beweging in Indonesië op
zijn minst een belangrijke inlichtingenbron. De Engelse tekst,
die door mij hier is bewerkt en ingekort, is vermoedelijk de oorspronkelijke.
De plaatsnamen van Indonesië zijn gespeld zoals
we die in het Nederlands kennen.
VERTALING EN BEWERKING: JAN BERVOETS
PM: Ik denk dat ik je eerst moet vertellen dat de Indonesiërs niet
vaak de Engelse taal machtig zijn, dus zelfs in de tijd waarin het
internet zich begon te verspreiden, was er maar een klein groepje
van de hele eerste generatie anarcho-punk die begreep wat
anarchisme theoretisch is. Maar de aandrang om iets te doen,
die ook vorm kreeg door de stormachtige economische, politieke
en sociale situatie van die tijd, en ons vurige verlangen om te
begrijpen wie wij waren, voerde bijna de helft van de eerste generatie
naar de PRD (Partai Rakyat Demokratik = Democratische
Volkspartij), een Leninistische politieke partij. We hadden niet
veel keus omdat we in onze eigen taal niet veel bronnen hadden.
Er waren verschillende anarchistische pamfletten van Bakoenin,
Emma Goldman, en Rudolf Rocker, die door verschillende anarchistische
vrienden waren vertaald en wijd waren verspreid. Maar
dat hielp niet veel omdat wat de klassieke denkers schreven
nauwelijks in verband te brengen is met wat wij over onszelf
moesten begrijpen. Hoe konden we bijvoorbeeld werkelijk inzien
dat een regering slecht is, terwijl de geschiedenis van Indonesië
slechts ervaring had met leven onder twee presidenten? Wij zijn
een postkoloniale staat en er moet nog veel gebeuren met de
overtuiging dat de staat van nature slecht is.
Rond 2002 begon de een na de ander te balen en verlieten we
de partij, maar een heleboel van ons hebben nog die overtuiging
dat de enige handelswijze is zoals Lenin zei: een revolutie onder
één vlag, een overgangsregering, en nog meer van die shit. Door
een heleboel mensen worden wij als rariteiten beschouwd, omdat
wij als anarchisten beginnen te geloven dat ook de staat onze
systematische vijand is. Terwijl andere mensen eisen dat de staat
Indonesië meer macht moet hebben om in het internationale
kader een stem te hebben, stellen wij dat de staat en alle functionarissen
ook onze vijand zijn. En toen kwam de tweede generatie
van mensen die zich anarchist verklaarden, die leerden van de
gevolgen van de acties en de verwarring van de eerste generatie.
Deze tweede generatie heeft een veel dieper inzicht over het
24