Buiten de Orde 2010 winter

BUITEN de ORDE Winter 2010-2011
Zaterdag 23 oktober, 2010
Manifest van de CNT-AIT
MEER DAN OOIT:
BARBARIJ OF ONAFHANKELIJK VOLKSVERZET!
fHet is zinloos je te blijven ergeren aan de tegenwoordige crisis
van het kapitalisme, want zo is zijn aard. De crisis is nauw
verbonden met het mechanisme van kapitaalaccumulatie, een
mechanisme veroorzaakt door de verzadiging van de markt en
de nasleep ervan: overproductie. De kapitalisten zijn genoodzaakt
om steeds weer nieuwe afzet te vinden en steeds grotere
productiviteitswinst te zoeken en de resultaten daarvan worden
beperkt door wat menselijkerwijs aanvaardbaar is (op die manier
kan het arbeidsbeleid als resultaat van het onderzoek naar meer
productie ertoe leiden dat mensen ‘ziek worden’ van het werk en
zelfs zelfmoord plegen). De markten zijn hyperconcurrerend, ze
brengen een aantal kapitalisten ertoe hun bedrijven uit het land
te plaatsen om geen last te krijgen van faillissement of van de
woede van hun aandeelhouders, wat uitloopt op werkloosheid
(het reserveleger) en verarming. Dan is er nog die zoektocht naar
woekerwinsten die het verschil met de looninkomsten nog groter
maakt en de investeringen doet afnemen. Het kapitalisme is die
nooit eindigende wedloop naar de winstvoet!
De ernst van de situatie heeft ertoe geleid dat de staat tussenbeide
is gekomen en alle fondsen uit de schatkist van de
Republiek heeft leeggeschraapt om een herhalingsscenario van
de crisis van 1929 te vermijden, waarvan we maar al te goed de
noodlottige ontknoping kennen: de Tweede Wereldoorlog. Maar
nu bereikt de schuld een astronomische hoogte. De essentie van
die schuld moet nu op de een of andere dag met harde renten
worden terugbetaald. Zo niet, dan wordt het bankroet, zoals
meerdere malen het geval was in de dagen van het Ancien Régime
(het begin van de regeerperiode van Lodewijk XV, bijvoorbeeld)
en ook onder het Directoire (1797). Dit zou dus opnieuw kunnen
gebeuren en dan zou dat leiden tot een explosieve sociale situatie
zoals in Argentinië (2001), in IJsland (2008) of in de Baltische
staten (2009). Zeker, de managers hebben nog gebruik kunnen
maken van massale kredietinjecties, die hebben ze immers al
eerder gekregen (in elk geval komen de particuliere schulden nu
ten laste van de overheid). Het is in ieder geval niets meer dan
een stapje terug voor een betere sprong. Men kan niet eeuwig de
werkelijkheid ontkennen.
Om dat faillissement te voorkomen zal er dus een nieuwe bezuinigingskuur
aan de orde komen met de logische consequentie
van sociale achteruitgang voor een volksdeel (alibi of niet, het
is juist diezelfde logica waarmee men al vanaf 1974 tewerk gaat).
De uitvoering ervan zal officieel zijn na de regionale verkiezingen
van 2010: de politici kunnen het risico niet nemen dat ze tegen
de publieke opinie ingaan. Zij vinden het beter om de mensen
in slaap te blijven sussen met de mythe van de nationale identiteit,
succesjes op sociaal gebied of het trieste spektakel van de
wereldbeker.
Voortaan heeft iedereen die slachtoffer is van de wandaden van
het kapitalisme te maken met en keuze: of erin berusten of in
opstand komen! De anarcho-syndicalisten van de CNT-AIT roepen
de uitgebuiten en onderdrukten op om te handelen naar de
toespraak van Emile Pouget (1860-1931): ‘Iedereen is geroepen
om geen menselijke nul meer te zijn – om zijn welzijn niet van
boven of van buitenaf te verwachten; iedereen wordt opgeroepen
om zelf de hand aan de ploeg te slaan, en niet langer passief het
sociale noodlot af te wachten.’ En dat vereist een collectieve
intelligentie die uitdrukking geeft aan zijn autonomie. We moeten
onze toevlucht nemen tot zelforganisatie door comités van verweer
op te richten (open voor alle individuen) die werken op de
manier van volksvergaderingen en die gebaseerd zijn op directe
democratie en directe actie. Deze comités van verweer mogen
geen registratiebureau worden van belangen van de partijen en
vakbonden die ons overbluffen met een eindeloze protestvertoningen,
van medeleven met de menselijke ellende en met een fictief
beroep op eenheid. De anarcho-syndicalisten zien duidelijk
hoe deze organisaties naar buiten toe mooi weer spelen, maar
deze weerkorpsen omvormen tot de afscheidingsschotjes van
hun rivaliteit. Hun activisten hebben de neiging om elke aanzet
tot zelforganisatie als een vampier weg te zuigen, ja zelfs voor
hun karretje te spannen. Niet die lieden, maar de mensen die zelf
worden uitgebuit of onderdrukt moeten op elk niveau beschikken
hoe en met welk doel hij of zij op zijn of haar manier kan strijden.
Dat zijn we aan onszelf verschuldigd omdat we nu eenmaal
worden uitgebuit en onderdrukt! Dat is een erezaak waarmee we
onszelf onze waarde bepalen.
De strijd moet worden losgemaakt van corporatisme dat alleen
maar zijn ruchtbaarheid ontleent aan de status die het van het
bestaande systeem heeft gekregen en dat alleen maar kan onderhandelen
over een illusoire status quo. Het corporatisme 1 (‘laat
de anderen maar verrekken’) houdt alleen maar scheuringen en
verdeeldheid in stand, en komt alleen maar op een dood spoor
uit. De anarcho-syndicalisten, die uitgaan van de concrete materiële
werkelijkheid, staan achter een eenheidseisenpakket waarbij
het corporatisme wordt voorbijgestreefd. Daarin verdedigen we
dat aan alle basisbehoeften moet worden voldaan (wonen, eten,
gezondheid, onderwijs...) en dat houdt in dat we die van de handelslogica
uitsluiten. Dit eenheidseisenpakket gaat vooraf aan
een poging om een machtssituatie op te bouwen waardoor een
zelfstandig volksverzet mogelijk wordt.
Voor de anarchosyndicalisten hangen alle sociale en economische
problemen met elkaar samen, want zij komen voort uit het
kapitalisme, een systeem dat een gevolg is van een sociaal-historisch
proces dat de bevolking in sociale klassen verdeelt. We
moeten dus wel degelijk de ‘klassenstrijd’ aan de orde stellen.
Maar daarbij moeten we ook opnieuw de nadruk leggen op de
kritiek op het parlementarisme en de staat.
Dus laat iedereen stelling nemen en eens nadenken over deze
uitspraak van Solon. ‘Ik verklaar iedere burger een misdadiger die
niet wil meedoen aan het openbare debat.’
NOOT:
1 Hier wordt bedoeld dat binnen de bestaande vakbewegingen
– zoals in het oude gildenstelsel – elke sector van elkaar
afgescheiden opereert en dat de sectoren alleen maar samenwerken
doordat ze zijn ‘vertegenwoordigd’ in de leiding van
de vakbond die aan de sectoren richtlijnen geeft. Arbeiders,
bedienden en overheidspersoneel kunnen in de basis alleen
voor hun eigen sector opkomen, maar niet onderling samenwerken
en zo een andere samenleving opbouwen.
54