Buiten de Orde 2010 winter

BUITEN de ORDE
B DO
FRANKRIJK
valse aangiften van CRS- en andere Mobiele Eenheid-agenten.
Dit leidde tot massale woede. In honderden steden en dorpen
van het land namen de burgers geen genoegen meer met beperkte
actiedagen van de leiding. Tijdens de nieuwe actiedagen van
27 september, 3 oktober en 21 oktober gingen basisbewegingen
voor onbeperkte tijd door met de stakingen, die eenmaal door
de leiding in gang waren gezet. Zo werden de vakbondsleiders
door hun achterban gepasseerd. Met name in oktober begonnen
de plaatselijke afdelingen eigen piketten te vormen en de actie
over te nemen. Vrachtwagens blokkeerden de wegen, stakingen
in de raffinaderijen gingen gepaard met blokkades van mensen
uit de buurt. Een week lang stond de olietoevoer stil; het brandstoftekort
bereikte het internationale nieuws. In België, Italië
en Zwitserland werd bovendien het olietransport naar Frankrijk
besmet verklaard en hielden arbeiders van de benzinepompen de
transportwagens tegen die brandstof naar Frankrijk vervoerden.
Steeds meer werd duidelijk dat de stakingsparolen door andere
organen werden gegeven dan door de Intersyndicale. Het lijkt er
van buitenaf op dat in dat geval de CNT-AIT in diverse steden en
wijken het propagandistische initiatief had overgenomen, althans
een voorbeeld hadden gegeven. Andere plotseling ontstane
lokale organisaties gingen namelijk op dezelfde manier te werk:
dat kan men in de hier vertaalde pamfletten lezen. Het verrassende
is dus dat deze situatie tegelijkertijd spontaan was ontstaan
en – door anarchisten was voorzien. Reeds in maart 2010
had namelijk de Franse Federatie al voorzien hoe een algemene
stakingsbeweging zich het best zou organiseren!
In Caen, Gap, Toulouse, Bordeaux, Montpellier, Pau, Clermont-
Ferrand, diverse arrondissementen van Parijs en tal van andere
steden waren het de plaatselijke ‘algemene interprofessionele
vergaderingen’ of andere samenwerkingsverbanden met een
eigen naam, die tot staking besloten. Zij riepen ‘algemene
(strijd)vergaderingen’ uit, die blokkades organiseerden, piketten
vormden, inzamelingen hielden voor wilde stakers en actievoerders.
In deze vergaderingen kwamen arbeiders uit alle vakbonden
bijeen, samen met ongeorganiseerden, uitkeringstrekkers, scholieren
en studenten. In plaatsen als Brest of Rennes passeerden
deze vergaderingen zelfs de vakbonden en organiseerden zij wilde
acties tegen de ‘kalmerende’ parolen van de plaatselijke bonden
in. Doel was de ontregeling van de bestaande samenleving van
staat en kapitaal en de verovering van de zeggenschap van de
– vooral regionale! – burgerij over het eigen leven. De strijd tegen
de pensioenhervorming was uitgegroeid tot een strijd tegen de
staatsmacht in zijn totaliteit, in ieder geval tegen het totalitaire
denken van Sarkozy als zodanig. En dat verklaart waarom in een
actie die ogenschijnlijk om de oudedagsvoorziening ging, de
georganiseerde schooljeugd het voortouw nam, er lycea werden
geblokkeerd en nagenoeg alle universiteiten werden bezet. En het
provocerende, soms maffiose optreden van de politie, met zijn
verklikkers en ingehuurde ‘casseurs’ en het even corrupte justitiele
systeem leidde tot de toenemende agressie van de jongeren
die weigeren zichzelf te laten vernietigen.
EEN PERMANENTE BEWEGING?
Op het hoogtepunt van de stakingen waren naast de olieraffinaderijen
ook alle spoorwegen en luchthavens plat, in Parijs,
Marseille, St. Brieux, Toulouse en Rodez staakten de vuilnisophalers
en straatvegers, werden tolwegen gratis opengesteld, maar
anderzijds toegangswegen naar chemische fabrieken en andere
werkplekken door vrachtrijders of buurtbewoners geblokkeerd.
In Rennes werden de pamfletten niet verspreid door de CNT-AIT,
maar door een autonoom comité van werklozen en precairen! In
Belfort waren de bussen gratis. In Rennes werd een huis gekraakt,
dat tot stakingscentrum werd geproclameerd. Le Havre werd een
tijdlang een volledig revolutionaire stad en had het potentieel
zichzelf te organiseren; zover was men nog niet gekomen, maar
de petitie aan de bonden is veelzeggend. Helaas herinnerde niemand
zich de geschiedenis van de commune van Nantes aan het
einde van de meidagen van 1968: daar blokkeerden vrachtrijders
de toegangswegen voor het warentransport, dat slechts mocht
doorrijden wanneer de bedrijfsleider bereid was de prijs van de
waren te accepteren, die door de communards – de burgerij van
Nantes – werd gedicteerd. Maar niet iedereen staakte; er waren
bedrijven waar mensen niet durfden uit angst hun baan te verliezen
of bij gebrek aan geld of stakingskassen. Hen spoorde de
CNT-AIT aan estafettestakingen uit te voeren of stiptheidsacties.
In hoeverre dat slaagde, kan niet worden nagegaan.
De stakingsbeweging werd na de aanname van de wet op de
pensioenhervormingen door de Franse Assemblee en de Senaat
op 10 november door de vakbondsleiders afgeblazen, maar de
algemene vergaderingen gaan door en bereiden zich voor op
nieuwe situaties. Men kan deze beweging beschouwen als een
voortzetting van wat op 31 mei 1968 was afgebroken, toen er
in Parijs en sporadisch in andere steden ‘studenten- en arbeiderscomités’
zich achter de barricaden gingen beraden over
een nieuwe samenleving. Maar nu heeft deze beweging zich
uitgebreid op honderden plaatsen, gezien het aantal blokkades,
benefieten en andere steunactiviteiten die door de bevolking zelf
zijn gehouden of gevoerd. Er is alle reden om aan te nemen dat
het vuur op elk moment opnieuw wordt aangewakkerd, bijvoorbeeld
wanneer Sarkozy de hervormingen in de gezondheidszorg
erdoor wil drukken.
Het is nu winter en de stilte lijkt te zijn ingevallen. Maar er is
bloed gevloeid, de politie heeft willekeurige personen ernstige
gewond, er zijn met autoritair snelrecht zware gevangenisstraffen
uitgedeeld waarbij de verdediging niet is gehoord. Er zitten
steeds meer mensen zonder proces gevangen en dat zijn niet
alleen de gekleurde minderheden. Dat kan het verzet alleen maar
doen toenemen.
DE STRIJD GAAT VERDER...
Hieronder volgt een serie documenten over de opbouw van de
Franse volksbewegingen, hun eisen en het begin van een visie
op een nieuwe samenleving, die er niet alleen naar streeft de
regering Sarkozy, maar de gehele Franse maatschappij te vervangen.
Uit de stukken blijkt dat de anarchistische propaganda
hierbij een belangrijke rol heeft gespeeld.
51