Buiten de Orde 2010 winter

BUITEN de ORDE
anarchisme en kan de verschillen met het leninisme duidelijk
maken, of zoals ik kan zeggen, deze generatie leert van de fouten
van de eerste generatie.
JC: Bij mijn weten is er in Indonesië geen overheersende groep. Er
zijn enkel verschillende collectieven en individuen met verschillende
achtergronden, die een scala van verschillende anarchistische
stromingen vormen. Niet zelden geven deze verschillen in
methode aanleiding tot debat, maar deze discussies veroorzaken
geen vijandigheden tussen de individuen en collectieven die
daarbij betrokken zijn. Er zijn zelfs verschillende gelegenheden
waarbij deze collectieven en individuen van verschillende achtergronden
en anarchistische varianten met hetzelfde project
bezig zijn. De 1-meiacties van 2007 en 2008 zijn voorbeelden
daarvan. [...] Allen verenigden zich onder de naam Jaringan Anti-
Otoritarian (antiautoritair netwerk). Op 1 mei 2007 deden ongeveer
honderd mensen aan de actie mee, allemaal gekleed in het
zwart. In die tijd was de boodschap die Jaringan Anti-Otoritarian
wilde brengen een nieuwe definitie van 1 mei, omdat toentertijd
1 mei een zaak was die door linkse partijen en individuen werd
beheerst. De actie van Jaringan Anti-Otoritarian mag een succes
genoemd worden. De anarchistische beweging begon vanuit het
niets de aandacht te trekken.
[...]
Toen 1 mei 2008 naderde, werd er in verschillende steden in de
coördinatie van collectieven en individuen nieuw leven geblazen.
[...] Net als in het jaar tevoren vond de 1-meiactie plaats in Jakarta.
Bijna tweehonderd mensen deden mee, waaronder punkers. Het
thema [...] was de gewelddadigheid van de grote ondernemingen 2
en het doel van de actie was het Bakrie-gebouw. Dit gebouw is
het kantoor van de verschuillende bedrijven waarvan de zakenbaron
en politicus Abinizal Bakrie eigenaar was. Een paar deelnemers
beschadigden het Bakriegebouw en niet lang daarna kwam
de politie met haar repressie. Diverse deelnemers werden met
geweld gearresteerd (maar sommige arrestanten werden door
de andere demonstranten bevrijd!). Na hun verzet vervolgden de
demonstranten hun mars, maar helaas kwam de politie in groter
aantal terug. Alle demonstranten werden toen gearresteerd.
[…]
MT: Ik wil meer zeggen over de tegenwoordige situatie, omdat JC’s
antwoorden meer een beschrijving geven over de beweging van
de groepen. We kunnen zeggen dat de toestand van het anarchisme
vandaag nog steeds een voortschrijdend proces is. Zoals
ik het zie kan die verdeeld worden in twee gebieden, ten eerste
die van de discussie en theorie en ten tweede de praktijk.
Discussie en theorie dus: vandaag zijn de onderwerpen voor
discussie en theorie steeds gevarieerder, zoals bijvoorbeeld het
kapitalisme, de arbeid, veiligheidscultuur, beschaving, filosofie,
media, consumentisme, godsdienst, gender, grote ondernemingen,
vormen van vrije vereniging, het belang van het anarchisme
in de context van het dagelijkse leven, Indonesië, enzovoort.
Deze discussie wordt zowel rechtstreeks gevoerd (educatie,
filmvoorstellingen, reguliere discussiebijeenkomsten, groepsdiscussies,
open bijeenkomsten) als indirect (mailinglijsten, e-mail,
boeken, kranten, pamfletten, tijdschriften, nieuwsbrieven, websites,
blogs). Maar ik krijg tegenwoordig de indruk dat discussies
over de grote bedrijven, kapitalisme, sociaal verzet en directe
acties in anarchistische kringen de meest gewilde onderwerpen
worden. Als vrouw merk ik dat thema’s over vrouwen, het lichaam,
de seksualiteit, seksuele geaardheid en persoonlijke relaties nog
niet genoeg bediscussieerd worden.
[...]
Je kunt wel zeggen dat de aanwezigheid van anarchisten en hun
propaganda en activisme steeds meer worden ‘opgemerkt’ door
grotere groepen en natuurlijk leidt dat tot heel wat beweging en
discussie, vooral in de autoritair linkse kringen (marxistische,
leninistische, maoïstische en chavistische actieroepen) die de
verzetsbewegingen overheersen. Er zijn binnen de ‘linkse’ beweging
veel dwalingen en misverstanden over de anarchistische
theorie, filosofie en actie. Dat kan ik begrijpen, omdat linkse
groepen altijd de ideologie alleen zien als ‘een werktuig van hun
politieke strijd’, terwijl de anarchisten begrijpen dat ideologie iets
heel filosofisch en persoonlijks is (iets dat in onszelf is ingebed),
dat kan worden toegepast in een variëteit van contexten, zowel
persoonlijke, met betrekking tot relaties in het dagelijks leven, als
in sociale en politieke strijd. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat
steeds andere individuen en groepen meer willen weten over de
anarchistische theorie. Dat kun je zien aan het toenemend aantal
vragen en aan vrienden die zich door de anarchistische gedachte
aangetrokken voelen.
Bij de anarchistische acties is het aantal vrouwen nog heel gering.
Voor mij is dat in de ongeveer tien jaar sinds ik met ‘de strijd’
begon lastig geweest. Ik voel dat ik heel vaak hard heb gewerkt
om vriendinnen te steunen en aan te moedigen, maar halverwege
houdt het altijd op en de meerderheid kiest er dan voor naar zijn
‘ketenen’ terug te gaan. Zij besluiten dan te trouwen en een gezin
te vormen of te gaan werken in een NGO voor vrouwen. Ik voel
dat in de maatschappij waarin ik woon de patriarchale en seksistische
normen en praktijken nog een hele grote invloed hebben
en in elke context (gezin, relaties van geliefden, vriendschap,
gemeenschap, organisaties, scholen, werk, maatschappij, godsdienst
etc.) weer opduiken; misschien is dat een reden waarom
de situatie is zoals zij is. In Indonesië is er weinig geschiedenis
van radicale vrouwenbewegingen. Er was een beweging in
de tijd van de PKI (Partai Komunis Indonesia = Indonesische
Communistische Partij), waarin een vrouwenorganisatie was
die bekend stond als GERWANI (Gerakan Wanita Indonesia =
Indonesische vrouwenbeweging). Deze beweging werd vernietigd
tijdens de uitroeiing van de PKI door de staat in 1963-1966. Alles
wat te maken had met de PKI of het communisme heeft een diep
trauma in de Indonesische maatschappij achtergelaten, en dit
wordt door het gezag ook als propagandawerktuig en dreigement
gebruikt om elke vorm van volksstrijd de kop in te drukken. ‘Je
wilt toch niet dat wat er in 1965 gebeurd is weer terug komt?’
Na die tijd was er nagenoeg geen vrouwenbeweging en waren er
geen radicale individuele vrouwen, tegenwoordig is wat de ‘vrouwenbeweging’
wordt genoemd in grote mate geconcentreerd in
NGO’s van vrouwen en linkse partijorganisaties, die herhaaldelijk
compromissen sluiten en achter het concept van de staat staan.
[...]
JC: Er bestaan een paar bewegingen die, al hebben zij zich nooit
als anarchistisch geïdentificeerd, niettemin veel inspiratie kunnen
geven. Zoals in Blora en Pati, waar anarchisten worden geïnspireerd
door de Sedulur Sikep beweging (bekend als de mensen
van Samin), een sociale dissidente beweging die bestaat vanaf
25