Buiten de Orde 2010 winter

BUITEN de ORDE Winter 2010-2011
Wat wij merken uit dergelijke contacten is dat veel organisaties
in ontwikkeling zijn, ook oudere als de Franse anarchistische
federatie, en dat er per land verschillende benaderingswijzen
kunnen zijn, waarvan men weet dat zij niet met elkaar in conflict
raken. Als er om algemene verklaringen wordt gevraagd, dan
zijn dat voor het merendeel verklaringen van solidariteit, waarin
wordt uitgelegd welke belangen er voor alle landen zijn om bij
een specifieke situatie in één land in opstand te komen tegen de
staatsmacht aldaar. De internationale mobiliseert dus eerder dan
dat zij in abstracte analyses politiseert en daarmee bewegingen
uitsluit. Wel bestrijdt zij, zoals wij allen, tendenzen die de staat of
het kapitaal versterken.
De Vrije Bond definieert zich als een anarchistische zelforganisatie,
waarbij de groepen van onderaf het initiatief nemen voor
acties en groepen en individuen theorieën aandragen. Zij is nog
in formatie en voert nog overleg over structuren om alles in
goede banen te leiden. Het secretariaat, de propagandacommissie,
en Buiten de Orde functioneren in dit verband als kantoren,
die geheel het gedachtegoed verspreiden, terwijl we ook nog een
steunkas hebben. Daarbij hebben we dwarsverbanden met landelijke
actiegroepen als de AAGU en de krakersbeweging en directe
verbanden met de hele anarchistische beweging in Appelscha
en in 2Dh5. De wisselwerking van de initiatieven van de groepen
en de zekerheid van ons collectief gelijk tegen bureaucratieën
en compromissen met het kapitaal delen wij met andere landen,
die gelijkaardige discussies voeren. Ik vind dat tegenwoordig het
meest tot uiting komen in contacten met de IFA.
EXCURS: MOETEN WIJ KIEZEN?
Op papier lijkt het alsof er de keuze bestaat tussen twee organisaties,
de IFA en de ICLU (Internationale Communistisch-Libertaire
Unie), welke laatste ook bekend staat als ‘de platformisten’.
Dezen hebben de neiging sneller uit te gaan van een theoretisch
concept, daarbij verwijzend naar het Arsjinov-platform van de
Russische groep rondom Dielo Truda (1926). Het product van hun
bijeenkomsten is dat er over politieke situaties eerder theoretische
verklaringen worden uitgegeven, met misschien het gevaar
dat er aan de hand daarvan eerder keuzes worden gemaakt en
alternatieven worden uitgesloten. In theorie hoeft dat niet: het
platform zelf is op het gebied van organisatie een belangrijk
theoretisch stuk, evenals het werk van Malatesta, dat Arsjinov
kritiseert, Gustav Landauer of het traktaat Rhizoom over affiniteitsgroepen.
Het gevaar is alleen dat de oproep van het platform
‘eenheid van theorie, eenheid van actie, collectieve verantwoordelijkheid’,
waarmee het werk afsluit, een eigen leven gaat leiden
zonder dat men het hele werk volledig leest of de achtergronden
kent. Je zou kunnen zeggen dat Platformisten de nadruk op centrale
theorievorming boven ervaringsuitwisseling in de actiepraktijk,
maar ook dat is niet helemaal waar – en bovendien heb ik ook
vanuit die groepen de meest verschillende verhalen gehoord, die
ik soms zelf ook verspreid. Soms hebben ze evenveel discussie
als wij en iedere andere anarchistische groep.
Ik stel voor dat we ons om praktische redenen bij de IFA aansluiten.
Binnen de discussie krijgt men wel de vraag of we daarmee
het platformisme afwijzen, wat we niet kunnen omdat we ons
daar met zijn allen te weinig in verdiept hebben. En waarom moet
dat zo nodig? Laat ons alle bomen naar hun vruchten beoordelen
en alle groepen en organisaties naar hun resultaten; we moeten
niet kiezen aan de hand van theoretische debatten en protesteren
als ons keuzes worden opgedrongen. Wij zijn mans genoeg
zelf te oordelen.
48