Martonheftet - Museum Stavanger

83
en stavanger-gutt fra seilskutetiden
Mor Eg hadde tenkt meg ein hatt med någe vidare brem. Eg syn’s denne gjør
for lite av seg.
Damen Hva med denne da? (Hun setter en ny hatt på hodet til mor.)
Mor Den ser bere ut. Men eg likte ikkje den klasen med frukt. Eg e’ redde for
at ungane i gadå ville erta ‘an Marton for at morå går med et fruktfat
på håve.
Marton Se, der mamma, der har damå et sladrespeil sånn så me har hjemma.
Damen Ja, me har mye glede av det, kan dere tro.
Marton Ka’ e’ det for någe? (Han peker på et spinett som står ved veggen.)
Mor Nå må du ‘kje masa, Marton. Du lovte å vera greie, vett du.
Damen Det er et spinett som vi kan spille på.
Marton Kan du ‘kje spela någe for meg?
Mor Marton, nå holde du opp med masingå. Det e’ hattar me ska’ prøva.
Me e’ kje komne på konsert. Damå har ’kje tid te å snakka med
masete ungar.
Damen Hva synes De om denne hatten da? Den har vid brem. Jeg synes De tar
dem godt ut i denne.
Mor Jo, denne ligna på den hatten eg hadde tenkt meg. Men eg kunne tenkt
meg ei fjør så står litt opp.
(Marton rekker hånden over hodet og viser hvordan fjøra kommer
til å svaie.)
Damen Det skal jeg ordne. Et øyeblikk.(Hun går ut)
Marton Hørr, mor, hørr på han gutten borte i treet rett øve gadå. Hørr koss ‘an
synge. (Gutten synger: «Eg e’ fydde på Stra’en, eg)
Den kan eg og.
(Marton synge av full hals: « Eg e’ fydde på Stra’en, eg)
Mor Marton, nå må du holla opp. Det går ‘kje an å oppføre seg sånn så du
gjørr, eg skjems av deg.
Damen (Kommer inn) Ja, nå har jeg festet en stor fjær til hatten. Nå må De prøve?
(Hun setter hatten på hodet til mor.) Hva syn’s De?
Mor Jo, det va’ stiligt. Eg syns den fjørå gjorde seg godt. Den «rigga» godt,
ville ma’en min sagt.
Damen Skal jeg pakke den inn?
Mor Det e’ ‘kje nødvendigt. Eg tar ‘an på meg med ein gong.
Marton Mor, ska’ du gå med det der på håvet gjønå heile byen?
Eg komme te å langskjemmas. Ka’ tror du ungane i gadå vil sei?
Mor Nå, må du ‘kje skaba deg. Hvis du skjems av mor di, så får du gå 50 meter
bag meg når me går hjem. Hatten ska’ eg i alle fall ha på meg.
(Mor og Marton vandrer ut mens hattedamen står igjen og smiler.)