(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

Marilar Aleixandre (Madrid, 1947)
Nacín en Madrid nuns anos en que aínda había máis persoas
que coches, ao revés que agora. Porén as miñas primeiras
lembranzas son de Ceuta e de Doña Mencía, unha vila cordobesa
onde naceu meu pai. En Ceuta vivía nunha casa con xardín,
horta e unha tartaruga, así que foi un gran cambio ir para
Madrid. Aos oito anos era a máis vella de seis irmáns e sobrevivira
a nove mudanzas. En Madrid estudei Bioloxía e participei
na resistencia clandestina contra o franquismo,
afeccioneime aos tebeos, á música de rock e a andar en moto.
Despois fixen autostop por Europa para asistir a concertos,
escoitando a Jimi Hendrix ou The Who. Vin para Galicia en
1973, son profesora na Universidade de Santiago de Compostela
e escribo novelas para idades diversas, poesía ou guións
de cómic. Algúns dos meus libros para rapazas e rapaces son
A expedición do Pacífico (1994), premios Merlín e da Crítica, A
banda sen futuro (1999), premio Lazarillo, A vaca de Fisterra
(2003) e O monstro da chuvia (2003). Tamén escribín artigos
sobre a aprendizaxe das ciencias, como sete sobre a marea
negra do Prestige nas escolas galegas.
Fina Casalderrey (Xeve, Pontevedra, 1951)
A miña infancia desenvolveuse entre Xeve e Lérez. Non
nacín nun pazo e, de nena, nin tan sequera tiñamos biblioteca
no barrio. ¡Imaxinade no colexio ou na casa! Non pasei
fame de xurelos, nin de cariño, nin de contos. Si pasei fame
de libros, aínda que os que gozaba ás agachadas tiñan sabor a
larpeiradas. Unha das miñas obrigas era carrexar auga da
fonte de tres canos do Gramal, que alimentaba o lavadoiro.
Cando ía ao anoitecer, vía vellas malvadas nas silveiras do
camiño que daba ao río. Tamén chamabamos río ao lavadoiro.
Os luns estaba ateigado de lavandeiras de oficio que
entretiñan as frieiras facendo chacota das prendas íntimas:
“mirade as bragas da miña señorita”. A min gustábanme os
seus contos politicamente incorrectos.
Da escola, o máis fermoso que recordo é aquela caixa de
botelliñas con tintas de cores, os recreos xogando na estrada,
algunhas historias que están na Biblia... Cando rematei o
bacharelato, meus pais deixáronme decidir: ¿queres coser ou
facer maxisterio? Decidinme por isto último e aí sigo. O día
que cheguei á miña primeira escola chorei e, o día que houben
de marchar, chorei aínda máis.
Dende o cuarto no que adoito escribir vese o Mosteiro de
Lérez, alá no alto. Nos días grises vólvese unha nube de pedra
e nos días azuis semella un peixe na crista dunha onda. Ao
123