(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

—É que estades todos amoreados no estremo
do banco. A ver, Digna, Pepa, botádevos un
chisco cara á esquerda para deixarlle máis sitio a
Daniel...
—Si, dona Dolores –respondeu unha nena
–supoño que Digna– que tiña un libro aberto
na man.
Os meus compañeiros? A ducia de rapazas,
sobre todo rapazas, e rapaces que ollaban para
min non eran os colegas da ESO de sempre, víaos
por primeira vez na miña vida. As súas idades
percorrían unha escala que ía desde a nena loira
coas fazulas encarnadas que non debía ter máis
de seis ou sete anos, até o mangallón da chaqueta
verde que me sacaba a cabeza. Vestían roupas
moi raras, todas as rapazas ían de saia e ninguén
levaba vaqueiros nin deportivas. Que digo deportivas!
Pero se todos calzaban zocas! Zocas de
madeira, que até ese momento eu vira unicamente
no escaparate dalgún zapateiro artesán ou
nos debuxos de Castelao. E, ao mirar para os
meus propios pés, comprobei que eu tampouco
levaba deportivas, senón zocos de coiro, con sola
de madeira atados con amallós. A miña roupa era
semellante á deles, un pantalón de pana marrón e
unha chaqueta da mesma cor.