(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

Saber, non sabía, pero se ela confiaba en min,
non ía decepcionala recoñecendo que non tiña
nin idea dos perigos, fosen animais feros ou
espíritos malévolos, que espreitaban no bosque,
das ameazas que nos podían obrigar a correr.
Por outra banda, tiña dúbidas de que eu fose
capaz de correr con aqueles zocos, aínda que,
chegado o caso, se tiña que meterlle un couce a
alguén, as solas reforzadas con chatolas serían
unha boa arma ofensiva. Non sabía como era
capaz de camiñar Elvira coas súas zocas abertas,
pero o certo é que andaba moi lixeira e que, ao
principio, me custou seguirlle o paso.
O souto, o chan mol alfombrado de ourizos
rebentados nos que asomaban as castañas, deu
paso a unha fraga encosta e máis fechada na que,
ás veces, toxos e xestas se cruzaban no noso
camiño, dificultándoo. Aínda que eu son quen de
distinguir un toxo dunha xesta, Elvira levábame
moita vantaxe. Mentres camiñabamos, sinalaba
arredor noso paxaros e plantas chamando a cada
un polo seu nome. Xa non é que eu descoñecese
o nome da maior parte deles, que para min
chasca e pimpín fosen iguais ou que non podía
dicir se o paporrubio tiña o peito vermello e a
rabarrubia o cu encarnado ou ao revés, é que, de