(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

unha mañá tranquila, sen posibilidade de incidencias.
O museo permaneceu onte e mais hoxe
pechado ao público. Vin, como digo, de mala
gana. Xa teño estado aquí en diversas ocasións.
A Xurxo gústalle traerme dende ben cativo,
préstalle darme leccións filosóficas:
“Custodiar obras de arte fai que remates
meténdoas na túa retina con absoluta nitidez,
sénteste un pouco o seu dono, o propio artista.
Hai que deixar falar a arte sen importunala. Só
se lle toca coa ollada”.
É un romántico.
Teño xogado con el a comprobar ata onde
sabe o museo de memoria e sempre me desconcerta.
“¿Onde hai unha serea branca?” —dunha
volta propuxen eu o enigma.
Non se conformou con indicarme a sala na
que se atopa, senón que precisou:
“Onda as caixiñas de peixe sapo, nun lugar en
que as horas permanecen inalterables, eternizadas
en variados instantes. Está a carón do neno
que conversa co seu cabalo. Ten ás de anxo e
voa sobre unha pipa de mariño. A dama de azul
obsérvaa dende o fondo”.