(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

“Asegúroche, Xurxo, que —como Santiago Santos
me chamo— isto foiche así. Dígocho eu: o diaño anda
polo museo na procura de servas”.
Meu tío imitaba á perfección a voz do seu
colega. Facíao, máis ca por burla, pola mágoa de
recoñecer que, de seguir coa teima, Santiago
Santos acabaría perdendo o traballo.
“Que si, Xurxo, que si; notei un olor a funeral
solemne, a... incenso —meu tío Xurxo era talmente o
Santos; non só poñía o seu ton de voz, senón os
xestos da cara e os modos—. Primeiro era agradable,
pero pouco a pouco foise volvendo un gafume insoportable.
Pareceume que viña de arriba e subín as
escaleiras. A Virxe dos Ollos Grandes seguía en silencio
os meus pasos. Guieime cara a onde miraba o lobo do
San Francisco. Fun devagariño coma un podengo na
procura dun rastro. O cheiro viña da dereita e alá fun.
A aguia bicéfala azul ollábame dende unha das vitrinas.
Non se oía ren. Seguín, seguín... De súpeto, un ladrido
rompeu o mutismo. Era un ladrar pétreo, de curuxa.
Sentín o seu peniscar na tempa esquerda. Fuxín.
Daquela foi cando a vin a ela por primeira vez. Unha
muller-morcego, enloitada, saíu da sala de Nespereira
perseguida por un can repulsivo. Era o demo, Xurxo; ese
can era o demo”.
Meu tío contou na casa que o tal Santos,