(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

doado subir monte arriba que baixar, é que
nunca andou polo medio do monte á hora do
solpor. Os pés esvaran, as pedras van a rolos
até meterse baixo os teus zapatos e as raíces
saen da terra, tendendo trampas aos descoidados.
Houbo un intre en que pensei que non
iamos chegar nunca, pero nese momento
Elvira volveuse cara a min:
—Dáme a man –dixo, tendéndome a súa.
Os obstáculos esvaecéronse. Non desexaba
outra cousa que seguir camiñando por aquela
fraga, cada vez máis escura, apertando na miña
man a manciña de Elvira.
Por fin comezamos a baixar o monte que
chegaba até o souto en que comeramos. Aínda
non se vían as luces da vila, en realidade apenas
se vía pois o sol se ocultarase case por completo,
pero sabiamos que non faltaba moito
para darlle fin á nosa viaxe. Eu deixei escapar un
suspiro e, nese intre, Elvira, apertando con máis
forza a miña man, turrou de min para detrás
dunhas matas de xesta, onde nos aniñamos.
—Que...? –empecei a preguntar eu.
Ela puxo un dedo nos beizos, ordenando
silencio. Agucei os oídos, pero non fun capaz