(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

sala de ourivería volvían saír aqueles risos que
tanto me desacougan só con lembralos:
“Non pode ser certo, estou a sufrir os mesmos
desvaríos có Santos”—admitín.
Para min que procedían do carneiro alado; quizais
ría dos xenitais inchados do home de pedra.
Decidín continuar coas pescudas e oxalá
nunca o fixese.
Saín de alí. As vitrinas de cerámica e vidro
estaban enchoupadas dun fume branco que non
deixaba ver o que había dentro. Afasteime.
Continuei dereito cara á sala da prehistoria.
¡Outra volta, o devandito can camiñaba
diante de min! Seguino con sixilo, engulindo o
eco dos meus pasos nos amplos espazos baleiros.
O animal detívose onda as moedas e
ouveou coma se algunha delas o mancase. Bateu
co rabo no chan, que resoou coma un látego de
pedra, e un lume súpeto envolveuno feríndome
a min nos ollos. Desapareceu alí mesmo, nun
quebro de inesperada axilidade. Achegueime.
Unhas imperceptibles marcas na parede deixaban
a pegada dunha porta que, calculo, iría dar á
torre da Igrexa de san Pedro, apegada ao museo.
Alí mesmo, ás miñas costas, sentín ese ladrido