(Descargar) Contos de medo no museo - Rede Museística ...

No mesmo instante aquelas mulleres solta-
ron as velas e, convertidas en morcegos asustados,
fuxiron voando e chiando. Un lume
instantáneo transformou o demo nun puñado
de borralla. Soíña varreuno todo e recolleuno
nunha cunca de barro. Vin como a metía no
pote máis grande da lareira.
—Ben sei que emerxerás das cinzas, ti xa non
me enganas... —augurou.
Coas velas fixo outro tanto. Apañounas do
chan e meteunas nalgún sitio da cociña. Non
puiden ver onde. Fun abrindo máis a porta.
Ela sentou nunha cadeira e pechou as pálpebras.
Parecía esgotada. Aproveitei para saír,
non aturaba máis aquela postura. Ela non
abriu os ollos, non precisou abrilos para saber
que eu estaba alí.
—Lévame á miña sala —faloume con
fatiga—. Non quero mirarte, aínda es moi novo
e prefiro perpetuarme no cadro ca facerlle mal a
ningún rapaz. Renuncio a ese anaco da vida do
que dispuxen ata hoxe: unhas horas polo Nadal.
Non quero volver importunar a todos os que,
coma min, nacestes neste día. Non atopo outra
solución. Axúdame.