Descarga en formato PDF (6 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

156 Máis aló da nación unificadora: en defensa do federalisMo Multinacional
Hiebert opina que os fundamentos das decisións tomadas polo Tribunal
Supremo descansarían no feito de que a cláusula do “carácter razoable”,
prevista no art. 1 da Carta, estase a interpretar de forma expresa nun sentido
federalista. Dito doutra forma, os límites que se lle impoñen ao réxime
dos dereitos son precisamente os que fan que a Carta sexa compatible co
federalismo. Visto así, as iniciativas políticas das provincias dispoñen
dun elemento máis importante para limitar os efectos individualistas da
Carta, sempre e cando os valores que defenden sexan compatibles cunha
sociedade libre e democrática. O feito de que sexan os gobernos os que teñan
a responsabilidade de probar a adecuación dos obxectivos que se buscan
considérase totalmente conciliable co principio da diversidade provincial.
No entanto, a disposición de derrogación (art, 33 da Carta), que é a que
expresa de forma máis evidente a diversidade provincial, está impregnada
de ilexitimidade, ata o punto de restrinxirlle aos gobernos provinciais o seu
uso. E isto estase a facer nunha cultura política cada vez máis “legalista”.
Cómpre considerar que o estudo de Hiebert é unha contribución
empírica importante ao debate sobre a compatibilidade entre a Carta e o
federalismo, pero hai que recoñecer tamén que non deixa de presentar a
Carta como contraria ao pensamento do federalismo e en desacordo coas
prácticas constitucionais canadenses. En primeiro lugar, como o admite
Hiebert, a xurisprudencia respecto da diversidade provincial resulta máis
ben limitada e non se trata dunha simple cuestión de estatísticas. Incluso
se pode dar o caso de que as repercusións da Carta se vexan afectadas
aínda antes de que un litixio se leve ante o Supremo; por exemplo, cando
os gobernos respectan a Carta desde a fase de elaboración das políticas.
A tendencia da Carta a uniformar non se pode só demostrar respectando a
xurisprudencia. Dito doutro xeito, se a uniformación se fai antes de que se
produzan os contenciosos hai que facer antes de nada un estudo detallado
das consecuencias da Carta na análise do proceso político. Ao observar
exclusivamente o resultado e desde una xurisprudencia limitada, Hiebert
pode afirmar que a Carta non favorece demasiado o goberno central, pero
pon en evidencia os efectos uniformadores e centralizadores da Carta que
inflúen enormemente antes do proceso, cando os lexisladores tentan evitar
os litixios. Hiebert escolle, polo tanto, un estudo metodolóxico que escurece
as repercusións da Carta en vez de aclaralas.
En segundo lugar, aínda que admitamos que as provincias dispoñen
dunha mellor solución grazas ao artigo 1 da Carta, teñen a obriga, no entanto,