DIARIO DE SESIÓNS DO PARLAMENTO DE GALICIA

Número 68
22 de novembro de 2010
Mire, a verdade é que con estes presupostos o que había
que intentar é o que se fai, que é nin máis nin menos que
blindar as prestacións públicas, evitar unha fortísima caída
dos investimentos privados; e, sobre todo, non traspasarlles
a crise aos cidadáns a través do que vostedes sempre fan e
encontran, que é subir os impostos. Por certo, sempre que en
Galicia se baixaron os impostos vostedes votaron en contra.
Señor Aymerich, o IVE, esa recadación de dous puntos
que agora o Estado incrementou –por certo, un imposto moi
progresista, ¿verdade?–, iso vai nin máis nin menos que para
o Estado. Se hai un incremento nese concepto é porque a
participación de Galicia pasa do 30% ao 50%. Pero a suba,
para Zapatero e sus [...]; é dicir, para todos aqueles que o
defenden. Dito iso, eu creo que o mellor que podían facer
vostedes aquí era, en vez de pedir que lles saquemos cartos
aos galegos, que xa bastante desgraza teñen téndollelos que
sacar por segundo ano consecutivo, é defender o Fondo de
Cooperación, cuestión que non fixeron. Iso si, defenderon o
sistema de financiamento como se aí lle fora a vida.
Mire, eu creo que Galicia cumpriu o Pacto de estabilidade.
E, con todo, cumprindo o Pacto de estabilidade, se lle
poñen límites á súa capacidade de endebedamento: –800
millóns. Dá igual que se cumpra que que non se cumpra; a
todo o mundo rebáixaselle esa cantidade de endebedamento.
¿Que diría o educado señor Zarrías cando, nin máis nin
menos, tratan a Galicia igual que a aquelas comunidades que
se saltaron a la torera o Pacto de estabilidade? O señor
Zarrías seguramente se acordaría –non vou dicir de quen
porque esa calidade soamente a ten o propio señor Zarrías–.
Pero, mire, hai dúas administracións: a que paga e a que
non paga. A que paga é a que dá credibilidade, a que paga é
a que dá estabilidade, a que paga é a que dá confianza, a que
paga é, precisamente, a primeira que está en disposición de
saír da crise; esa é a galega. A que non paga é nin máis nin
menos a súa, a do señor Zapatero. (Aplausos.)
Vostedes, por certo, din que deixaron practicamente llave
en mano o hospital de Vigo. Recórdolle que o de “chave en
man” era unha maqueta, por se non o saben; iso foi o que
deixaron vostedes. Pois ben, o que lle teño que dicir é que a
Xunta de Galicia é quen por primeira vez na historia de Galicia
de que, de cada 100 euros, 75 vaian ao gasto social. É un
esforzo importante. ¿E queren que lles diga máis? Pois ben,
41
DIARIO DE SESIÓNS DO PARLAMENTO DE GALICIA
ese gasto social tradúcese na sanidade, que nestes momentos
ten nin máis nin menos que 25.000 usuarios máis que tiña
con vostedes; unha sanidade que ten 10.000 intervencións
máis que tiña con vostedes; unha sanidade que é quen de
reducir as listas precisamente naqueles que son prioritarios,
deixándoos en 21 días. Polo tanto, mire, sigan vostedes
defendendo as grandes multinacionais, non defendan o aforro,
non defendan a eficiencia no gasto, (Aplausos.) e sigan
vostedes sendo defensores de quen realmente o son.
Sígolle agradecendo ao señor Vázquez que estea aquí
despois de todo o que está escoitando. Pois ben, xa que
escoita, apoien vostedes o catálogo e tamén apoien, como
facían en Baleares, a utilización do PPI como o estamos
facendo para dotar o 50% máis de camas en Galicia, ou
como facemos cun 20% máis cos centros de saúde.
E, ben, seguimos falando de gastos sociais, porque en
gasto social blindamos a risga, e seguimos blindando o que
son as axudas de emerxencia social; e seguimos incrementando
o que son os gastos para dependencia, a pesar de que
o Estado rebaixa a súa colaboración e a pesar de que o Estado
deixa de transferir 200 millóns, que, de transferilos, faría
que non houbera nin un só dependente esperando. Pois, a
pesar diso, 20.000 dependentes máis cobrando dos que vostedes
tiñan cando se foron. E temos 1.300 prazas novas en
escolas infantís. É un plan concertado que fai que os concellos
non volvan unha vez máis pagar a crise. Pois ben, tamén
facemos esa educación que tanto criticaron e á que tanto quixeron
poñer unha mecha, e nunca foi tan tranquila a apertura
dun curso como este ano. Pois ben, imos seguir traballando
pola implantación de linguas estranxeiras, de novas tecnoloxías;
e imos seguir apostando pola universidade: case
400 millóns; 2.000 millóns en cinco anos. E por se acaso
alguén se quere atribuír falar en representación dos reitores,
dicir que o reitor vigués “ve una buena noticia los presupuestos
gallegos para las universidades”. Polo tanto, a súa
credibilidade segue caendo por onde sempre estivo, ao ras
do chan.
E facemos que, a pesar de todas estas limitacións, sexamos
quen de que non caia drasticamente o investimento. E
así pódolle dicir nin máis nin menos que, primeiro, van axudar
a reequilibrar, cun gasto por habitante moi superior nas
provincias de Ourense e Lugo, co que son as máis desenvolvidas
da Coruña e Pontevedra, con precisamente unhas