DIARIO DE SESIÓNS DO PARLAMENTO DE GALICIA

Número 68
22 de novembro de 2010
Imos debater hoxe duns orzamentos, dos orzamentos do
ano 2011, orzamentos históricos, sen parangón, con planificación
económica por primeira vez na historia de Galiza. Eu
non sei o que opinará o señor Fraga, que gobernou durante
dezaseis anos. Seguramente ao señor Fraga agora iso xa non
lle importe moito, pero ao vicepresidente e hoxe presidente
supoño que lle importará máis, porque isto é tanto como presupoñer
que o anterior Goberno, os gobernos do Partido
Popular, facían os orzamentos ao tuntún, xuntábanse alí no
Consello de conselleiros e ían dicindo: doulle unha e quítasme
outra. A verdade é que eu creo que foron, con todo, bastante
máis rigorosos evidentemente ca iso. Eu supoño que no
debuxo que fixo vostede esta mañá sobre a situación de
Galiza, unha situación máis que ilusionante, eu falaría de
ilusoria.
Pero, en todo caso, imos debater sobre uns orzamentos
que é un documento político: establecen prioridades, marcan
obxectivos, estratexias. E digo que imos falar dun documento
político e que polo tanto a miña intervención tamén vai
ser unha intervención política. E dígoo porque fai uns días,
nunha Comisión deste Parlamento, había unha portavoz do
Grupo Popular que me achacaba vir a este Parlamento a
facer política, e eu voulle dicir que, efectivamente, eu veño
facer política neste Parlamento; outras non sei a que veñen,
eu veño facer política desde logo. Eu non quería nomear
quen era esa persoa, pero, como ela se acaba de nomear, en
todo caso xa todos o sabemos.
Claro que vou facer unha intervención política. E o primeiro
que hai que falar para situar estes orzamentos –e
fíxoo vostede tamén perante a mañá– é debuxar o escenario
no que se teñen que desenvolver. Un escenario efectivamente
de crise económica, de crise económica moi pouco
analizada por certo, moi pouco buscada –¿quen son os responsables
desta crise económica?–, que fai moi boa unha
viñeta que debuxaba El Roto, ese debuxante que publicaba
as súas páxinas, que publica as súas páxinas, que poñía na
boca dun banqueiro a seguinte frase: “A operación foi un
éxito, conseguimos que pareza unha crise o que foi un vulgar
saqueo”.
E, efectivamente, diso estamos a falar. Os saqueadores,
aqueles que especularon, produciron como consecuencia
que hoxe a maioría social dos países –e tamén en Galiza–
teñan que soportar unha crise que os afecta a eles si directa-
51
DIARIO DE SESIÓNS DO PARLAMENTO DE GALICIA
mente en termos de emprego, en termos de calidade de vida,
en acceso aos servizos públicos e polo tanto á sociedade do
benestar.
Facía vostede á mañá tamén –como é necesario nestes
orzamentos– un primeiro debuxo dos ingresos. Os ingresos
nestes orzamentos son unha parte importante. Vostede falou
dalgunhas cuestións; eu tamén quero facer referencia especialmente
a elas.
En primeiro lugar, a financiación autonómica. Señora
conselleira, vostede sabe que nós fomos absolutamente críticos
con este sistema de financiación. Alertabamos de que
ía ter unha repercusión claramente negativa sobre a economía
galega, sobre o desenvolvemento socioeconómico galego.
Dixemos que había que estar en contra, posicionámonos
así neste Parlamento e démoslle a vostede a confianza para
debater, para discutir, para lograr a nivel de Estado unha
financiación que respondera aos criterios que este Parlamento
tiña manifestado por unanimidade.
Non foi así, non foi así. Este financiamento autonómico
non é o que Galiza necesita, pero é que, ademais diso, ademais
diso, os incumprimentos que di vostede que se están a
producir minguan mesmo o que vostede firmou alí e avalou.
E, polo tanto, estamos ante unha situación onde o nivel de
ingresos de Galiza cae, evidentemente, e estamos a falar que
a financiación autonómica ademais é o 83% dos ingresos
non financeiros da Xunta de Galicia; é dicir, que é esencial,
é importantísimo ter acaído un modelo de financiación que
respostara ás necesidades do país. Isto non foi conseguido
por parte do Partido Popular, polo Goberno do Partido Popular,
e polo tanto hoxe temos un sistema de financiación que
penaliza claramente isto.
Pero hai un segundo aspecto. Eu xa lle dixen con claridade
e manifesteino: nós si estamos por endebedarnos máis,
para atender á sociedade do benestar, para impulsar economicamente
ao país, e polo tanto o nivel de endebedamento
diciamos que non podía estar limitado, non estamos de acordo
con esa limitación, e mesmo poñiamos enriba da mesa as
modificacións na política monetaria, na política económica
da Unión Europea a respecto do que se chamaba rexións
obxectivo 1, é dicir, que puideramos aumentar o noso límite
de endebedamento para dar cumprida resposta ás diferenzas
que existen entre estes territorios e polo tanto cara a unha