Geçmişte ve Bugün Nükleer Enerji Tartışması - Çevre Mühendisleri ...

ÜKLEER ATIKLAR
Atom çekirdeğinin parçalanması sonucunda ortaya, radyoaktif (ışınetkin)
çekirdekler, çıkmaktadır. Bu çekirdekler taşıdıkları fazlalık enerjiyi,
dışarıya, özellikle elektron ya da yüksek enerjili (elekromanyetik) ısınım
atarak, gidermektedirler. Bir nükleer reaktör çalışırken; atom çekirdekleri
devamlı olarak parçalanmakta; nükleer enerji üremekte; bu arada, açığa,
önemli miktarda radyoaktivite (ışınetkinlik) çıkmaktadır. Bir nükleer reaktörün
“kalbi”, radyoaktivite açısından, bulunabilecek “en olağan dışı”
ve “en tehlikeli” yerdir. Bu nedenle, nükleer yakıt, nükleer reaktörde bir
dizi “zarf” ve “zırh” içinde bulundurulur. Zarflar, zırhlar Çernobil'de olduğu
gibi, ağızdan yel alsın, bir yırtılır ve “kirli çıkı” bir ortaya çıkarsa;
doğa, herhalde başka hiç bir biçimde tanış olamayacağı kadar çok, “radyoaktivite
bulaşığı” ile kirlenir; bitki örtüsü, hayvanlar ve insanlar çok
zarar görebilir.
Đşte bu nedenle; “kirli çıkı” hep, bir “kafes” içinde tutulmak gerekir.
Bir nükleer reaktörden çıkartılan (nükleer olarak) yanmış “nükleer yakıt
elemanları”, radyoaktiviteleri birazcık dinsin diye, birkaç yıl boyunca,
reaktör yanıbaşındaki “su havuzlarında” bekletilmek istenir. “Su”, hem
“radyasyon geçirmez” bir zırh malzemesidir; hem de yanmış yakıt
elemanlarından boşanan radyasyon enerjisini, soğurma (yutma) aracıdır.
Yanmış yakıt elemanlarındaki en belâlı madde, “Plütonyum”dur.
Plütonyum atom çekirdeği, gerçekte tıpkı, Uranyum atom çekirdeği gibi,
“parçalanabilir” bir çekirdektir ve “nükleer enerji” kaynağıdır.
Plütonyum, doğada yoktur; Uranyum atom çekirdeklerinin, nükleer
reaktör ortamında, nötronlarla ışınlanması uzantısında oluşmaktadır.
85