Gazi'de “DHKP-C Operasyonu” Adı Altında Esnaflara ... - Yürüyüş

Yoldaşları Anlatıyor: Düşmana
Öfkenin, Kinin Adı; Alişan Şanlı
Ümraniye Hapishanesi’ndeyiz, Ulucanlar Hapishanesi’ne
saldırıyı duyar duymaz diğer siyasetlerle ortak
karar alarak hapishaneyi işgal etmiştik. Tüm hapishaneyi,
idare bölümü de dahil her tarafı çok hızlı kontrol altına
almıştık. Kapı altında, dışarıya açılan son kapının oradayız.
Nöbet yerimiz orası. Kapıyı patlatıp askerle yüzyüze
gelinecek noktadayız.
Kapının bu yanında biz; elde demirle nöbetteyiz. Diğer
tarafta askerler dizilmiş. Robokop giysili, kasklı-kalkanlı...
Kapının kenarından dışarısı görünüyor. Ayrıca toplu iğne
başı gibi deliklerden de dışarıdaki askerleri gözetleme
imkanı var. Nöbette salt beklemiyor, marşlarla Ulucanlar
direnişimizi selamlıyoruz. Bizim ekibin sorumlusu Alişan'dı.
Hemen kapının önünde, en önde o duruyordu.
Marş söylemeye ara verdiğimiz bir anda askerlerin
komutanları "türkü isteği"nde bulundu. Çatlaktan gözetliyorum.
Asker günlerdir öyle beklemekten sıkılmış. Yorulanlar
duvar dibine çökmüşler. Aralarında duvara
yaslanıp uyuyanlar bile var. Ve komutanları türkü isteğinde
bulunuyor. Gözüm hemen yanımdaki, beraber nöbet tuttuğumuz
diğer siyasetlerden iki kişiye kayıyor. Egosu
okşanmışlığın kıvancıyla biri diğerine "Demek beğenmişler",
"Hangisini istedi ki" vb. fısıldıyor. Öbürünün
cevabını dinlemeden Alişan'a bakıyorum. Gözlerinden
"ateş çıkıyor" sanki. Öfkeyi, kini somut görüyorum. Konuşmaya
başlıyor. Hafif ironi, sesi net, kararlı, kinli...
"Arkadaşlar, düşman türkü isteğinde bulundu. Şimdi
isteklerini söyleyeceğiz."
Tüm konuşma bu. Ve kimse ağzını açmadan başlıyor
"türkü söylemeye." Çatlaktan askere bakıyorum. Uyuyanlar
sıçramış, ne olduğunu anlamaya çalışıyor. Oturanlar
ayağa kalkmış, kalkanların arkasına gizlenmişler. Diğerlerine
bakıyorum, biraz önceki hallerinden eser yok.
Belli ki, onlar da bunu beklemiyorlardı. Alişan hala,
"türkü söylüyor", düşmanın anladığı dilden. Elindeki
demirle kapıyı dövüyor. Gümbürdeyen kapı hakikati
gösteriyor. Konser vermiyoruz. Katledilen yoldaşlarımızı,
direnen yoldaşlarımızı selamlıyoruz. Marşlarımızı düşmana
öfkemizi, kinimizi büyütmek, neden o kapının önünde
olduğumuzu hiç akıldan çıkarmamak, bir an olsun gevşememek
için söylüyoruz. Kapıyı açmadan irade savaşını
kazanmak için söylüyoruz. Bizden türkü isteme hadsizliğini
yapana haddini bildiriyoruz. Alişan'la hep birlikte dövüyoruz
kapıyı ve bir daha da çıt çıkmıyor. Öylece bekliyorlar
kapının ardında...
Şehitlerimizi
Anıyoruz
Alişan, içi-dışı bir yoldaşlarımızdandı. Ne hissettiği
gözlerinden, davranışlarından belli olurdu.
Emekçi, sabırlı, coşkulu, disiplinli... Ve düşmana
kini, öfkesi en belirgin özelliğiydi. Düşmandan
konuştuğu zaman kini, öfkesi yüzüne yansırdı.
Adeta gözlerinden ateş fışkırırdı. Nöbette de işte
bu haldeydi... Kapıda nöbet tutulacak denilmişti.
Kırılıp çıkılacak denilse onu
da yapardı, hazırdı...
Nöbet değişimi oluyor.
Bizden sonraki ekip geliyor.
Geldiğimiz gibi disiplin içinde
topluca dinlenmeye çekilirken
Alişan peşinen toplanma saatini
ve yerini de söylüyor. Birlikte
aynı disiplin içinde nöbeti devralacağız çünkü. Her nöbet
değişiminde bu uyarıyı yapıyor. Direnişteyiz ve disiplinli
olmak, askeri disiplinle hareket etmek Parti-Cephe kültürü.
Nasılsa herkes biliyor demiyor. Her seferinde bunu
söylüyor. Ve toplanma saatinden önce de arkadaşları uyarıyor.
"Zaman yaklaşıyor, hazırlanın" diye.
Dinlenmeye çekildik. Birkaç saat sonra yine nöbete
gideceğiz. Tam uykuya dalacağım sıra Alişan'ın kapıyı
döverken ki hali geliyor gözlerimin önüne. Birlikte nöbet
tuttuğumuz iki dostumuzun istenen marşı söylemeye
istekli hallerini ve Alişan'ın insiyatifini, anında gereken
cevabı vermesini düşünüyorum. İki farklı tavır var ortada.
Evet, askerlerin komutanı zaten söylediğimiz marşlardan
birini istemişti. O halde bu tavır niye denilebilirdi.
Hayır. İstek bu kadar masum değildi. O an askerin niyeti,
isteği vs. değildi söz konusu olan. İki irade karşı karşıya.
İki ayrı dünyanın iki ayrı iradesi. Duvarın-kapının diğer
tarafında düşman vardı. Ulucanlar'da yoldaşlarımıza işkence
yapanlar, katledenler onların temsilcileriydiler.
Biz kapının bu yanındakiler ise işkence görenlerin temsilcileriydik.
Böyle net görülmezse düşmana kin duyulmaz.
İstek "masum" görülür. Hatta o "istekler" karşılanır
bile... Evet, o marşı söylüyoruz. Ama düşmanın istediği,
dinlediği, hatta hoşlandığı için değil, biz istediğimiz ve
Ulucanlar direnişini selamladığımız için söylüyoruz. Alişan'ın
öfkesi, kini apaçık ortada. Duyguları, düşünceleri
net; her eylemi bilinçli. Niye tavır aldığını biliyor. Kapıyı
dövmek bizi de sarıyor. Anlık gelişen bir şey; fakat istek
düşmanın. Ona cevap misliyle olmalı. Öyle de oluyor.
Ulucanlar direnişi sırasında bir başka kare geliyor
aklıma. Dinlenmeye henüz yeni çekilmiştik. Maltadan
gelen sesleri duyunca maltaya koştuk. PKK'nin temsilcileri,
sorumlu yoldaşlarımızla tartışıyorlar. "Bizim duvara
yazı yazamazsınız." Malta duvarı her zaman onların
olmuş! Yoldaşlarımız gereken cevabı veriyor: “Bu duvara
istediğimizi yazacağız.” Ardından Ulucanlar direnişini,
katledilen yoldaşlarımızı hatırlatıyor. Hapishane maltasının
duvarının ne zamandan beri kendilerinin olduğu soruluyor.
PKK'liler bir an fısıldaşıyor. Benim gözüme Alişan takılıyor.
Yine öyle öfke dolu. Yanında Berkan da aynı
biçimde bakıyor. Sorumlu yoldaşımız gerekeni söylüyor.
Duvara sloganlarımızı yazacak arkadaşlara "yazın" deyip
tam giderken PKK'liler "Heval, provokasyon olmasın
diye bir şey demiyoruz" türünden bir şeyler söylüyorlar.
Sayı: 360
Yürüyüş
14 Nisan
2013
ÇİFTEHAVUZLAR’DAN ALİŞANLAR’A... DEVRİMİN MEŞALESİYİZ!
23