J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

tKl KULE
248
şimdi ne yapmamız gerektiğini düşünmek lazım. Çok yakında
gece çökmüş olacak. Yıldızlar ve ay ne kadar da güzel!"
"içimizi ısıtıyorlar, öyle değil mi?" dedi Sam yukan bakarak. "Bir
şekilde elfçe bir halleri var. Ay da büyümeye başladı. Bu bulutlu havada
bir iki gecedir göremiyorduk onu. Hayli ışık vermeye başladı."
"Evet," dedi Frodo; "ama birkaç gün daha dolunay olmaz. Bataklıklardan,
yanm ayda geçmeyi deneyeceğimizi zannetmiyorum."
Gecenin ilk gölgeleri altında yolculuklarının ikinci safhasına başladılar.
Bir süre sonra Sam geriye dönerek, geldikleri yola bakti. Dere
yatağının ağzı, loş uçurumda kara bir çentik gibi duruyordu, "ipin yanımızda
olduğuna çok memnunum," dedi. "O yol kesen eşkıyaya ufacık
bir bilmece bırakmışızdır herhalde, isterse o mundar şıpıdık ayaklarını taş
çıkıntılarında bir denesin bakalım!"
Yollarım, yağan sağnak yağmur ile kayganlaşmış, yuvarlanmış
kaya ve sert taş yığını arasından bularak, uçurumun eteklerinden
uzaklaştılar. Zemin hâlâ dik bir biçimde alçalıyordu. Ayaklarının dibinde
kapkara açıları kocaman bir yanğa geldiklerinde daha pek ilerlememişlerdi.
Yarık çok geniş değildi, ama bu alacakaranlıkta da üzerinden
atlanamazdı. Yangın derinliklerinde bir suyun köpüre köpüre
aktığını duyar gibi oldular. Yarık sollarında, geriye dağlara, kuzeye
doğru kıvrılıp gidiyor ve bu yönde yollarım engelliyordu, en azından
karanlıkta.
"Uçurum boyunca güneye doğru bir yol denesek daha iyi," dedi
Sam. "Orada kuytu bir köşe, mağara veya o tür bir şeyler bulabiliriz."
"Herhalde," dedi Frodo. "Vakit kaybettiğimiz için üzülüyorum,
ama çok yorgunum, bu gece daha fazla kayalar arasında debelenebileceğim!
zannetmiyorum. Keşke önümüzde açık seçik bir yol olsaydı: O
zaman bacaklarım el verdiğince giderdim."
*,
Emyn Muü'in yıkık dökük eteklerinde yollarının daha kolay olma- j
dığını gördüler. Aynca Sam de içine sığınabilecekleri kuytu bir yer"
veya oyuk bulamadı: Artık yalnızca yeniden yükselmeye başlayan ve,
geriye gittikçe daha dik ve sarp olan, üzerinde uçurumun asık bir yüzle
yükseldiği çıplak taşlı yamaçlar vardı. Sonunda, yorgunluktan bitmiş bir
halde, uçurumun tam dibinde yatan, devrik bir kayanın korunaklı
yanında kendilerini yere bıraktılar. Orada bir süre, uzaklaştırmak için
ne yaparlarsa yapsınlar sonunda uyku üzerlerine çökerken,,
i
SMEAGOL'ÜN EHLÎLEŞTİRİLMESİ
249
soğuk taşlı gecede birbirlerine mahzun mahzun sokularak
oturdular. Ay artık tüm belirginliğiyle tepeye tırmanmıştı, ince beyaz
ışığı kayaların yüzünü aydınlatıyor, uçurumun soğuk, çatık kaşlı
duvarlarını boyuyor, bütün o engin, muazzam karanlığı, kara gölgelerle
parçalayan Urpertili, soluk bir griye çeviriyordu.
"Eh!" dedi Frodo ayağa kalkıp pelerinine daha sıkı sarınarak. "Sen
biraz uyu Sam; benim battaniyemi de al. Beri bir süre nöbet tutup bir
aşağı bir yukan yürüyeceğim." Aniden dikildi; eğilerek Sam'in kolunu
yakaladı. "O da ne?" diye fısıldadı. "Şuraya, uçuruma bak!"
Sam baktı ve dişleri arasından sert bir nefes verdi. "Ssss!" dedi.
"işte o. Bu o Gollüm! Yılanlar ve engerekler adına! Ben de aşağıya
inince onu şaşırttığımızı düşünmüştüm! Şuna bir bak! Duvara tırmanan
iğrenç bir örümceğe benziyor."
Soluk ay ışığında dimdik ve neredeyse pürüzsüz gibi görünen uçurumun
yüzünden aşağıya, incecik kollan ve bacaklan açılmış küçük
siyah bir şekil iniyordu. Belki yumuşak, yapışkan elleriyle ayak parmaklan
hiçbir hobbitin görüp kullanamadığı çatlaklar ve delikler buluyordu,
ama bir yandan da sinsi, kocaman bir örümcek misali, el ve
ayaklannın yapışkan yumuşak tabanlanyla yapışarak vuruyormuş gibi
görünüyordu. Üstelik baş aşağıya iniyordu, sanki yolunu koklaya
koklaya buluyormuş gibi Arada bir başını yavaş yavaş kaldırarak derisi
kemiğine yapışmış uzun boynu üzerinde tamamen arkaya çeviriyordu;
hobbitlerin gözüne iki minik, solgun ışık takıldı, ay ışığında bir an için
açılıp sonra çabucak yeniden kapanan gözler.
"Sence bizi görüyor mu?" dedi Sam.
"Bilmiyorum," dedi Frodo sessizce, "ama zannetmiyorum. Dost
gözlerin bile bu elf işi pelerinleri görmesi çok zor Gölgede olunca ben
bile seni birkaç adım ötedeyken göremiyorum. Aynca onun ne güneşi,
ne de ayı sevmediğini duymuştum."
"O halde neden tam buradan aşağıya iniyor?" diye sordu Sam.
"Yavaş Sam!" dedi Frodo. "Belki de kokumuzu alabiliyordun Ay-.
nca cifler kadar keskin kulaklan var sanırım. Galiba şu anda bir şey
duydu; büyük bir ihtimalle seslerimizi. Orada epey bir bağnşıp çağnşmıştık;
aynca bir dakika öncesine kadar çok yüksek sesle konuşuyorduk."
"Her neyse, ondan bıküm artık," dedi Sam. "Benim kaldıramayacağım
kadar sık çıkmaya başladı karşıma; ona söyleyeceğim bir iki la-