J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

98
iKi KULE
sadece eller ile ayakların ritimleri duyulurken.
"Çabuk mu?" dedi Ağaçsakal. "Hum! Evet, elbette. Benim tahmin
ettiğimden de çabuk oldu. Hakikaten, uzun asırlar boyudur hiç böyle
ayaklandıklarım görmemiştim. Biz entler harekete geçirilmeyi sevmeyiz;
ağaçlarımız ve hayatlarımızın büyük bir tehlike içinde olduğunu
bariz bir şekilde görmezsek de hiç harekete geçmeyiz. Bu da, Sau-ron
ile Deniz'in insanları arasında yapılan muharebeden beri hiç vuku
bulmamıştı. Bu ork işi, ahlaksızlar -rârum- ateşlerini beslemek gibi
kötü bir mazeretleri dahi olmaksızın kesiyorlar ağaçlan; işte bu bizi
çok hiddetlendirdi; bir de bize yardım etmesi gereken komşumuzun
hainliği. Arifler'in akıllarının başlarında olması lazım gelirdi: Öyledir
de. Ne ciflerin, ne entlerin, ne de insanların lisanlarında, bu tür bir hainlik
için sarfedüebilecek bir küfür yok. Kahrolsun Saruman!"
"Gerçekten de îsengard'ın kapılarını yıkacak mısınız?" diye sordu
Merry.
"Ho, hm, eh, mümkündür, bildiğiniz gibi! Belki de bilmiyorsunuzdur
ne kadar güçlü olduğumuzu. Trolleri işitmişsinizdir muhtemelen.
Onlar da muazzam surette kuvvetlidir. Lâkin onlar sadece taklittir,
Büyük Karanlık sırasında Düşman tarafından entlerin taklidi olarak
yapılmış; nasıl orklar ciflere karşı yapılmışsa. Biz trollerden daha
kuvvetliyiz. Biz toprağın kemiklerinden yaratıldık. Biz taşlan ağaçların
kökleriyle parçalayabiliriz; hem de çok çabuk, eğer aklımıza koymuşsak
çok çok çabuk! Eğer bizi baltayla devirmezlerse, ateş veya
büyücülük rüzgânyla tahrip etmezlerse îsengard'ı un ufak edip, duvarlannı
moloza çeviririz."
"Ama Saruman sizi engellemeye çalışacak, öyle değil mi?"
"Hm, ah, evet, öyle. Bqnu unutmuş değilim. Hakikaten bu hususta
uzun uzun düşündüm. Lâkin, gördüğünüz üzre entlerin çoğu benden
birçok ağaç ömrü daha genç. Artık hepsi harekete geçti ve hepsinin
aklında tek bir şey var: Isengard'ı paramparça etmek. Lâkin çok sürmeden
yeniden mütalaa etmeye başlayacaklar; akşam içkimizi aldığımızda
biraz sakinleşecekler. Ne susayacağız ama! Ama bırakın şimdi
yürüsünler ve şarkılarını terennüm etsinler! Katedilecek uzun bir yolumuz
var önümüzde; düşünecek zamanımız da. Başlamak da bir şey
sayılır."
Ağaçsakal yürümeye devam etti, bir süre diğerleriyle birlikte şarkı
söyleyerek. Fakat bir süre sonra sesi bir mınltıya dönüştü, sonra hepten
sustu yeniden. Pippin onun yaşlı alnının kınşıklar içinde boğum
AĞAÇSAKAL 99
boğum olduğunu gördü. Sonunda Ağaçsakal başını kaldırdı ve Pippin
onun gözlerinde mahzun bir ifade gördü, mahzun ama mutsuz değil.
Gözlerinde bir ışık vardı, sanki yeşil alev, düşüncelerinin kara kuyusunun
daha derinlerine batmış gibi.
"Elbette dostlanm," dedi yavaş yavaş, "kendi nihayetimize gidiyor
olmamız da muhtemeldir: Entlerin son resmi geçidi. Lâkin eğer evlerimizde
oturup hiçbir şey yapmasaydık sonumuz zaten yakamıza yapışacaktı,
eninde sonunda. Bu fikir uzun zamandır gönüllerimizde inkişaf
ediyordu; işte o yüzden yürüyüşe başladık. Bu ani bir niyet değildi.
Şimdi, en azından, entlerin son resmi geçitleri hakb için bir şarkı
yakmaya değer. Ah," diye iç geçirdi, "göçmeden önce başka bir
ahaliye yardımımız dokunabilir. Yine de, enthanımlarla ügili şarkıla-nn
doğru çıkmasını temenni' ederdim. Hakikaten, gönülden görmek
isterdim Fimbrethil'i bir kez daha. Lâkin işte dostlanm, şarkılar da
tıpkı ağaçlar gibi vakti gelince ve kendi usullerince mey valannı veriyorlar:
Ve bazen de vakitsiz kuruyorlar."
Entler büyük bir hızla, iri adımlarıyla ilerliyorlardı/Arazinin güneye
doğru uzanan uzun kıvnmma inmişler, artık batıdaki yüksek sırta
tırmanmaya başlamışlardır Ormanlar altlannda kalmış, önce oraya
buraya serpiştirilmiş huş agaçlannın olduğu yere, sonra da tek tuk kuru
çam agaçlannın bulunduğu çıplak yamaçlara varmışlardı. Güneş,
önlerindeki tepenin karanlık sırtından batmıştı. Kurşuni renkli alacakaranlık
çöktü.
Pippin arkasına baktı. Entlerin sayısı mı artmıştı yoksa, neler oluyordu?
Geçmiş olduklan, kasvetli çıplak yamaçlann olması gereken
yerde ağaç korulan gördüğünü zannetti. Ama bu korular hareket ediyordu!
Fangorn'un ağaçlan uyanmış, orman ayaklanmış, dağlan tepeleri
aşıp savaşa gidiyor olabilir miydi? Acaba uyku ve gölgeler onu aldatmış
olabilir mi diye gözlerini ovuşturdu; ama kocaman kurşuni şekiller
durmadan ilerliyordu. Pek çok ağacın dallan arasında gezinen rüzgân
andıran bir ses duyuluyordu. EJntler tepenin kenanna yaklaşmışlardı
artık ve şarkı hafiflemeye başlamıştı. Gece çöktü, ortalık ses-sizleşti:
Entlerin ayaklan altındaki toprağın, sürüklenen bir sürü yaprağın
fısıltılan gibi hafifçe titreyişinden başka bir şey duyulmuyordu.
Sonunda zirvede durdular ve aşağıdaki karanlık çukura baktılar: Dağlann
sonundaki büyük yank: Nan Curunır, Saruman'ın Vadisi.
"îsengard'ın üzerine gece çökmüş," dedi Ağaçsakal