J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

272
iKi KULE
Kurşuni renkli aydınlık devam ettiği sürece, kanatlı dehşet
geçer de onların yerlerini o zalim gözleriyle belirler diye kara bir
kayanın alana solucanlar gibi sindiler büzüşerek. Yolculuklarının geri
kalan bölümü, zihnin dinlenecek hiçbir yer bulamadığı, büyümekte
olan bir korkunun gölgesiydi. iki gece boyunca, yolsuz izsiz, yorucu
toprak üzerinde zahmetle ilerlediler. Hava daha bir sertleşmiş, nefeslerini
kesen, ağızlarını kavuran acı bir kokuyla dolmuş gibi geliyordu onlara.
Sonunda Gollüm ile yola koyulduklarının beşinci sabahında bir
kez daha mola verdiler. Önlerinde, tan vaktinde, kapkara ulu dağlar,
duman ve buluttan bir çatıya doğru yükseliyordu. Eteklerinden, en yakını
en fazla on iki mil kadar uzakta olan kocaman sütunlar ve kınk kınk
tepeler uzanıyordu. Frodo etrafına dehşetle bakındı. Sürünerek gelen
günün yavaş yavaş kamaşan gözlerinin önüne sermekte olduğu
topraklar, Ölü Bataklıklar ve insansız Topraklar'ın kıraç kırları kadar
korkunç, çok daha iğrençti. Ölü Yüzler Gölü'ne bile yeşil bir baharın
yorgun hayaleti gelebilirdi; ama buraya bir daha ne bahar, ne yaz, hiç
gelmeyecekti. Burada hiçbir şey yaşamıyordu, hatta çürümüşlükle
beslenen cüzzamh oluşumlar bile. Son nefesini veren su birikintileri,
sanki dağlar bağırsaklarındaki pislikleri etraflarındaki arazilere kusmuşlar
gibi kül vp sürünen çamurlarla boğulmuştu. Ezilmiş, toz haline
gelmiş kayaların muazzam yığınları, ateşle kavrulmuş, zehirle lekelenmiş
topraktan büyük koniler, isteksiz ışıkta yavaş yavaş ortaya
çıkan, sonsuz bir dizi halindeki tiksindirici mezarları andırıyordu.
Mordor'un önünde uzanan viraneye varmışlardı: Bütün amaçlan
boşa çıktıktan sonra bile ayakta kalmak zorunda olan kölelerin karanlık
emekleri adına dikilen ebedi abide; bozulmuş, iyileşemeyecek biçimde
hastalık kapmış topraklar' - tabii eğer Engin Deniz her şeyi
unutturacak şekilde orayı yıkarsa o başka. "Midem bulanıyor," dedi
Sam. Frodo konuşmadı.
Bir süre orada durdular, tıpkı kâbuslann pusuya yatmış olduğu bir
uykunun kenannda duran ama sabaha sadece gölgeler içinden geçip
gidebileceklerini de gayet iyi bilen kişiler gibi. Işık yayılarak, keskinleşti.
Son nefesini veren dipsiz kuyular ve zehirli tepecikler korkunç bir
biçimde netleşti. Güneş doğmuş, bulutlar ve uzun duman şeritleri
arasında ilerliyordu, ama güneş ışıklan bile bozulmuştu. Hobbitler bu
ışığı hiç de hoş karşılamadılar; düşmanca görünüyordu, onlan tüm çaresizlikleriyle,
Karanlıklar Efendisi'nin kül yığınlan arasında çığlıklar
atarak dolanan minik hayaletler gibi ortaya çıkartıyordu.
BATAKLIKLARDAN GEÇiŞ
273
Kendilerini arak ilerleyemeyecek kadar yorgun hissettiklerinden
dinlenmek için bir yer batandılar. Bir süre bir cüruf tepeciğinin gölgesinde
konuşmadan oturdular; fakat tepecikten kötü dumanlar sızıyor,
boğazlarına kaçıyor ve onlan boğuyordu, ilk doğrulan Gollüm oldu.
Söylenerek ve küfrederek kalktı; hobbitlere hiç bakmadan, onlara bir
tek söz söylemeden, dört ayağı üzerinde emekleyerek gitti. Frodo ile
Sam, batı kenan daha derin olan, geniş, hemen hemen daire biçiminde
bir çukura vanncaya kadar onun peşinden emeklediler. Çukur soğuk ve
cansızdı, dibinde rengârenk yağlı, sulu çamurla dolu pis bir delik vardı.
Bu pis oyuğun içine büzüştüler, bu gölge içinde Göz' ün dikkatinden
kaçmayı ümit ederek.
Gün yavaş yavaş geçti. Büyük bir susuzluk duymaya başladılar
ama mataralarından sadece birkaç yudum içtiler - mataralarını en son,
tekrar haürladıklannda.gözlerine huzur ve güzellik dolu bir yer olarak
görünen, yağmur suyuyla oluşmuş minik derede doldurmuşlardı. Hobbitler
sırayla nöbet tuttular, ilk başlarda, ne kadar yorgun olurlarsa olsunlar, ne
biri uyuyabildi, ne diğeri; fakat çok uzaklardaki güneş yavaş yavaş
hareket eden bir bulutun arkasına dolanmaya başlayınca Sam biraz
kestirdi. Nöbet sırası Frodo'daydı. Çukurun meyilli yüzeyine sırt üstü
dayandı Frodo, ama bu üzerinde hissettiği yükü ha-fifletmemişti.
Dumanla yol yol olmuş gökyüzüne bakarak garip hayaller, geçen kara
suretler, geçmişten yüzler gördü. Zamanın ucunu kaçırdı, sonunda
üzerine bir unutkanlık çökünceye kadar uyku ile \ uyanıklık arasında
dolandı durdu.
Sam aniden, beyinin kendi ismini seslendiğini düşünerek uyandı.
Akşam olmuştu. Frodo seslenmiş olamazdı çünkü uyuyakalmış ve neredeyse
çukurun dibine kadar kaymıştı. Gollüm onun yanındaydı. Bir
an için Gollüm Frodo'yu uyandırmaya çalışıyor gibi geldi Sam'e; sonra
öyle olmadığını gördü. Gollüm kendi kendine konuşuyordu.
Smdagol, aynı sesi kullanan ama konuşurken viyaklayan ve tıslayan
başka bir düşünce ile bir tartışmaya girmişti. Konuştukça gözlerinde
soluk bir ışıkla yeşil bir ışık yer değiştirip duruyordu.
"Smdagol sos verdi," dedi ilk düşünce.
"Evet, evet kıymetlim," diye geldi cevap, "söss verdik: Kıymetlimisi
koruyalım diye, O'nun eline geçmessin diye - hiçbir saman sahi}»
olmasın diye. Ama O'na gidiyor, evet, her adımda daha bir yaklaşı-