J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

370 i K i KULE
C t R l T H UNGOL'UN MERDİVENLERİ
371
yor ve eleme, hatta elemden de ötesine uzanıyor - Silmaril de yoluna
devam ederek Earendü'e kadar geliyor. Acaba neden bunu daha Önce
düşünemedim beyim! Bizde -yani sizde- de o ışığın birazcığı var,
Hanım'ın size vermiş olduğu o yıldızcamda! Vay canına, düşününce,
biz de hâlâ aynı öykünün içindeyiz! Öykü devam ediyor. Büyük öyküler
hiç bitmez mi acaba?"
"Hayır, onlar hiçbir zaman öykü olarak bitmez," dedi Frodo. "Fakat
onların içindeki kahramanlar gelir, rolleri bitince giderler. Bizim
bölümümüz de bir zaman sonra bitecek - ya da kısa bir süre sonra."
"O zaman biraz dinlenip, biraz da uyuyabiliriz," dedi Sam. Acı acı
güldü. "Tam da bunu kastediyorum Bay Frodo. Yani bildiğimiz, basit
bir istirahati, bir uykuyu ve sonra bahçedeki sabah işlerini yapmak
için de uyanmayı kastediyorum. Korkarım benim bütün ümidim hep
bundan ibaret olmuştur. Bütün o büyük önemli planlar benim gibilere
göre değil. Yine de merak ediyorum acaba bizi şarkılara veya öykülere
katacaklar mı diye? Şimdi öykünün birindeyiz elbette - ama ben şunu
kastediyorum: Yani sözlere dökecekler mi, anlarsınız ya, hani yıllar,
yıllar sonra ocak başında anlatılan veya kırmızı siyah harfleri olan
kocaman bir kitaptan okunan bir öyküdeki sözlere. Ve insanlar şöyle
diyecekler: 'Hadi bize Frodo ile Yüzük'ü anlatın!' Onlar da şöyle
diyecekler: 'Evet, bu benim de en sevdiğim öykülerden biri. Frodo çok
cesurmuş, öyle değil mi baba?' 'Evet oğlum, hobbitlerin en meşhuru, bu
da kolay bir şey değil.'"
"Hiç kolay değil," dedi Frodo ve uzun uzun, içinden gelerek güldü.
Öyle bir ses, Sauron Orta Dünya'ya geldiğinden beri bu yerlerde hiç
duyulmamıştı. Sam'e aniden sanki bütün kayalar dinliyorlarmış, uzun
kayalar da üzerlerine eğilmiş gibi geldi. Fakat Frodo onlara kulak
asmadı; yine güldü. "Hey gidi Sam," dedi, "seni duymak, sanki öykü
yazılmış gibi mutlu etti beni. Ama en önemli karakterlerden birini
unuttun: Aslan yürekli Samvvise. 'Ben daha çok Sam'i dinlemek
istiyorum baba. Neden onun konuşmalannı daha çok katmamışlar baba?
Ben en çok onu seviyorum, beni o güldürüyor. Üstelik Sam olma-saymış
Frodo pek uzağa gidemezmiş, değil mi baba?"'
"Aşkolsun Bay Frodo," dedi Sam, "alay etme. Ben ciddiydim."
"Ben de ciddiydim," dedi Frodo, "ve hâlâ ciddiyim. Hızımızı alamadık.
Sen ve ben, Sam, hâlâ öykünün en kötü yerlerine sıkışıp kalmış
durumdayız ve bu noktada birinin şöyle demesi de çok büyük bir ihtimal.
'Kapat şu kitabı artık baba; daha fazla okumamıza gerek yok.'"
"Belki de," dedi Sam, "fakat bunu söyleyecek olan ben olmazdım.
Büyük öykülerin bir parçası haline gelmiş, olup bitmiş şeyler başkadır.
Belli mi olur, belki Gollüm bile öyküye yakışır, yanımızda olduğundan
daha iyi gider en azından. Üstelik o da bir zamanlar öyküleri
seviyormuş, anlattığına göre. Acaba kendisini iyi adam gibi mi, kötü
adam gibi mi görüyordur?"
"Gollüm!" diye seslendi. "Sen bir kahraman mı olmak isterdin
-nerelere gitti yine o?"
Ne sığınaklarının ağzında, ne de etraftaki gölgeler içinde izi bile
yoktu. Her zamanki gibi bir yudum suyu kabul ettiği halde onların yiyeceklerini
reddetmişti; sonra da sanki uyumak için kıvnlmıştı. Bir
gün önceki uzun yokluğunun nedenlerinden birinin en azından kendi
zevkine göre yiyecek bulmak olduğunu varsaymışlardı; şimdi de belli ki
onlar konuşurken süzülüp gitmişti. Ama bu kez ne için?
"Haber vermeden sessizce gitmesinden hiç hoşlanmıyorum," dedi
Sam. "Hele şimdi hiç hoşlanmıyorum. Buralarda yiyecek anyor olamaz,
tabii özellikle yemekten hoşlandığı bir kaya varsa o başka. Yahu
burada bir parça yosun bile yok!"
"Onun için endişe etmenin bir faydası yok şimdi," dedi Frodo. "O
olmasaydı buraya kadar gelemezdik, geçidi görmüş olsaydık bile; o
yüzden onun bu hallerine katlanmamız gerek. Eğer kötüyse, kötü."
"Yine de onun gözümün önünde olmasını isterdim," dedi Sam.
"Hele kötüyse, daha da çok isterdim. Hatırlıyor musun, geçidin gözlenip
gözlenmediğini hiç söylemedi. Şimdi de orada bir kule görüyoruz - terk
edilmiş de olabilir, edilmemiş de. Sence onlan getirmeye mi gitti;
orklan veya her neyseler onlan?"
"Hayır, zannetmem," diye cevap verdi Frodo. "Eğer bir kötülük
düşünüyorsa bile, ki bu pek uzak bir ihtimal değil, bunun öyle bir kötülük
olduğunu zannetmem: Yani orklan veya Düşman'ın hizmetkârlanndan
birini çağıracağını. Neden bu ana kadar beklesindi, bütün o
tırmanma zahmetine katlansındı ve o kadar korktuğu bu topraklara bu
kadar yaklaşsındı? Onunla karşılaştığımızdan beri birçok kez bizi
orklara teslim edebilirdi. Hayır, eğer bir şey varsa bile bu oldukça gizli
tuttuğu, kendine ait özel bir numaradır."
"Eh, sanınm haklısın Bay Frodo," dedi Sam. "Bunun beni pek rahatlattığı
da yok ya. Kendimi aldatmıyorum tabii: Beni orklara seve
seve vereceğinden hiç kuşkum yok. Fakat unutuyordum - Kıymetlisi.
Hayır, herhalde başından beri aklındaki zavallı Smlagol'ün Kıymetlisi